آیت‌الله منتظری

در تاریخ نقل شده که وقتی عثمان فرمان داد کسی حق ندارد ابوذر را بدرقه نماید، همه مردم از او دور شدند و کسی جرأت نکرد با ابوذر سخن بگوید. تنها همین چند نفر بودند که بر خلاف نظر عثمان با ابوذر سخن گفتند و او را بدرقه کردند. با این که ابوذر از صحابه پیامبراکرم (ص) بود و همه مردم او را می‎شناختند، اما وقتی عثمان فرمان می‎دهد کسی نباید او را بدرقه کند همه مردم کنار می‎کشند؛ در صورتی که طبق فرمایش امیرالمؤمنین (ع): انسان باید دشمن ستمکار و یاور مظلوم باشد.ر.ک : بحارالانوار، ج 31، ص 274 و 278.

بر خلاف دیگران امام علی (ع)، امام حسن (ع)، امام حسین (ع)، عمار و عقیل، ابوذر را بدرقه و با او صحبت کردند. سخنان امیرالمؤمنین (ع) خطاب به ابوذر را سید رضی در نهج البلاغه آورده است، و مقدمات و حوادث مربوط به خطبه را شرح کنندگان نهج البلاغه نقل کرده اند. ابن أبی الحدید هم این جریانات را از کتاب "السقیفة" ابوبکر جوهری نقل کرده است و می‎گوید: از جمله اقدامات زشتی که باعث شد مردم از دست عثمان به شدت ناراحت و عصبانی شوند، همین برخورد ناشایستی بود که با ابوذر انجام داد.شرح نهج البلاغه ابن أبی الحدید، ج 8، ص 252 تا 258.

خشم خدایی ابوذر، و تأیید و ارشاد امام (ع)

"یا أباذر ! انک غضبت لله؛ فارج من غضبت له"

( ای اباذر ! همانا تو به خاطر خدا غضب کردی؛ پس به کسی که برای او غضب کردی امیدوار باش.)

نام ابوذر در ابتدا "جندب" بوده است و پیامبراکرم (ص) نام او را "عبدالله" گذاشت؛ و کنیه اش ابوذر بود."و کونا للظالم خصما و للمظلوم عونا"؛ نهج البلاغه، نامه 47.