آیت‌الله منتظری

خداوند به انسان مال و نعمت داده است؛ و او باید مال را خرج خود و زن و بچه اش کند و نیز به فقرا و ضعفا بدهد؛ در صورتی که متأسفانه خرج کارهای خلاف می‎کند یا اسراف و تبذیر می‎نماید. در راهی که باید مصرف کند مصرف نمی کند. همین موجب کفران نعمت می‎شود. شکر نعمت این است که آن را بجا و در راهش مصرف کنیم؛ ولی کفران نعمت این است که آن را بیجا مصرف نماییم.

اساسا معنای "کفر" پوشش است؛ به کشاورز هم که "کافر" گفته می‎شود برای این است که بذر را در زمین پوشش می‎دهد. خداوند هم از کشاورزان تعبیر به کافر کرده و می‎فرماید: (کمثل غیث أعجب الکفار نباته ) سوره اعراف (7)، آیه 21. "همانند بارانی که گیاهش کشاورزان را متعجب سازد." در این آیه از کشاورز به کافر تعبیر شده است.

خلاصه حضرت می‎فرماید: گروهی از افراد اجتماع هستند که ثروتمند می‎باشند ولی نعمت خداوند را کفران می‎کنند. به عنوان مثال در روزنامه نوشته بود که خرج آرایشگاه یک دختر هفتصد و پنجاه هزار تومان شده است. این چه آرایشی است که این اندازه خرج برمی دارد؟! در صورتی که می‎توان با این پول کارهای مفیدی در جامعه انجام داد. به هر حال اینها کفران نعمت است.

"أو بخیلا اتخذ البخل بحق الله وفرا؟"

( یا بخیلی را که نپرداختن حق خدا را سبب زیادی مال گرفته است ؟)

گروه دیگری از مردم که حضرت در اینجا آنها را مذمت و نکوهش می‎کند کسانی هستند که کفران نعمت نمی کنند ولی بخیل هستند و حاضر نیستند مال خدا را - که عبارت از خمس و زکات مالشان باشد - در راهش مصرف نمایند و آنها را پرداخت