آیت‌الله منتظری

"سبحان" بنابر مشهور اسم مصدر است. "سبحانه" منصوب از جهت مفعول مطلق نوعی است که فعل آن محذوف می‎باشد و در اصل "سبحت سبحانه" بوده است؛ یعنی خداوند را تسبیح می‎کنم یک نوع تسبیح و تنزیهی که لایق خداوند بوده و متناسب با اوست.

حضرت با اقتباس از آیه شریفه می‎فرماید: پس خداوند سبحان می‎داند آنچه را که در رحم هاست که آیا پسر یا دختر، زشت یا زیبا، سخاوتمند یا بخیل، بدبخت یا خوشبخت خواهد بود.

"و من یکون فی النار حطبا، أو فی الجنان للنبیین مرافقا"

( و کسی را که در آتش دوزخ هیزم است، یا با پیغمبران در بهشت ها همنشین می‎باشد.)

"جنان" جمع "جنة" به معنای بهشت است، و "جنان" به معنای قلب می‎باشد، و هر دو از ماده "جن" به معنای پوشش است.

خداوند است که می‎داند بالاخره چه کسی آتش گیرانه جهنم می‎شود، و یا این که در درجات بهشت رفیق و همدم پیامبران می‎گردد.

"فهذا علم الغیب الذی لا یعلمه أحد الا الله"

( پس این علم غیبی است که هیچ کس جز خداوند آن را نمی داند.)

حضرت می‎خواهد بفرماید علم غیب در موارد مذکور به طور مطلق و همه جانبه مخصوص خداوند است. البته اگر در موردی ثابت شود که خداوند یکی از این امور را به کسی یاد داده است می‎پذیریم، و یا مثلا ثابت شود که خداوند آن را به امام زمان (عج) یاد می‎دهد قبول داریم، ولی در همان موارد هم از طرف خداوند است که به آن شخص تعلیم داده شده است.