آیت‌الله منتظری

"خطبه 149 - قسمت دوم"

"أنا بالا مس صاحبکم، و أنا الیوم عبرة لکم، و غدا مفارقکم، غفر الله لی و لکم، ان ثبتت الوطاة فی هذه المزلة فذاک ، و ان تدحض القدم فانا کنا فی أفیأ أغصان و مهب ریاح و تحت ظل غمام، اضمحل فی الجو متلفقها، و عفا فی الارض مخطها. و انما کنت جارا جاورکم بدنی أیاما، و ستعقبون منی جثة خلاء، ساکنة بعد حراک ، و صامتة بعد نطوق، لیعظکم هدوی و خفوت أطرافی و سکون أطرافی، فانه أوعظ للمعتبرین من المنطق البلیغ و القول المسموع. وداعی لکم وداع امری مرصد للتلاقی، غدا ترون أیامی، و یکشف لکم عن سرائری، و تعرفوننی بعد خلو مکانی و قیام غیری مقامی."

ادامه سخنان امام (ع) در بستر شهادت

درس گذشته خطبه 149 نهج البلاغه را شروع و عرض کردیم یک بخش از این خطبه که وصیت آن حضرت است در نامه 23 نهج البلاغه نیز آمده است. البته حضرت وصیت دیگری هم دارد که در نامه 47 ذکر شده است. حضرت امیر(ع) در این قسمت از فرمایشات خود به شهادت قریب الوقوع و رحلتشان از این دنیا خبر می‎دهند.

بیان امام (ع) درباره سه زمان نسبت به خود

"أنا بالا مس صاحبکم، و أنا الیوم عبرة لکم، و غدا مفارقکم"

( من دیروز همراه و همنشین با شما بودم، و من امروز برای شما پند و عبرت هستم، و فردا از شما جدا می‎شوم.)