البته ما مسلمانان بت های لات و عزی و هبل را عبادت نمی کنیم که حضرت سفارش کند شریکی برای خداوند قرار ندهیم، اما همین که در زندگی تکیه گاه انسان و امید او به غیر خدا باشد اینها خود یک نوع شرک به خداست. انسان باید خواسته های خود را از خداوند بخواهد و در مقام عمل به خداوند شرک نورزد.
بنابراین حضرت نمی خواهد بفرماید سراغ لات و هبل و عزی نروید؛ بلکه مقصود از "لاتشرکوا به شیئا" این است که مواظب باشید در کارهای خود اخلاص و ایمان و توکل به خدا داشته باشید.
"و محمدا(ص) فلا تضیعوا سنته"
( و محمد(ص) را پس سنت او را تباه نگردانید.)
معنای "سنة" طریقه و روش است، و در اصطلاح اصول میگویند: "سنت" قول و فعل و تقریر معصوم است. یعنی گفتار و کردار و امضای معصوم برای ما حجت است. البته عملا ما در فقه گفتار معصوم و یا روایات آنان را معیار قرار میدهیم و متأسفانه هیچ گاه به دنبال روش معصومین در برخورد با خانواده و در برخورد با دوستان و دشمنان نبوده ایم و از کردار و تقریر ائمه و معصومین (ع) درس نگرفته ایم؛ با این که فعل و تقریر معصوم در ردیف گفتار معصوم حجت میباشد.
تقریر و یا امضای معصوم را به این صورت معنا کرده اند که مثلا کاری در حضور معصوم انجام شود و او سکوت نماید و نهی نکند. این سکوت حجت و دلیل بر آن است که کار انجام شده در حضور او منع شرعی نداشته است. البته در مواردی که احتمال تقیه وجود نداشته باشد، که از جمله مواردی که نوعا احتمال تقیه وجود ندارد زمان خود پیامبراکرم (ص) میباشد. لذا حضرت سفارش میفرماید: "فلاتضیعوا سنته": روش حضرت محمد(ص) را هم ضایع و تباه نکنید.
.jpg)
