"خطبه 146»
و من کلام له علیه السلام لعمر بن الخطاب و قد استشاره فی غزو الفرس بنفسه:
"ان هذا الامر لم یکن نصره و لا خذلانه بکثرة و لا قلة ، و هو دین الله الذی أظهره، و جنده الذی أعده و أمده، حتی بلغ ما بلغ و طلع حیثما طلع، و نحن علی موعود من الله، و الله منجز وعده و ناصر جنده. و مکان القیم بالا مر مکان النظام من الخرز: یجمعه و یضمه، فاذا انقطع النظام تفرق الخرز و ذهب ثم لم یجتمع بحذافیره أبدا. و العرب الیوم و ان کانوا قلیلا فهم کثیرون بالا سلام، عزیزون بالا جتماع. فکن قطبا و استدر الرحی بالعرب، و أصلهم دونک نار الحرب، فانک ان شخصت من هذه الارض انتقضت علیک العرب من أطرافها و أقطارها، حتی یکون ما تدع ورأک من العورات أهم الیک مما بین یدیک .
ان الاعاجم ان ینظروا الیک غدا یقولوا: هذا أصل العرب فاذا اقتطعتموه استرحتم، فیکون ذلک أشد لکلبهم علیک و طمعهم فیک . فاما ما ذکرت من مسیر القوم الی قتال المسلمین فان الله سبحانه هو أکره لمسیرهم منک ، و هو أقدر علی تغییر ما یکره. و أما ما ذکرت من عددهم فانا لم نکن نقاتل فیما مضی بالکثرة ، و انما کنا نقاتل بالنصر و المعونة ."
مشورت خواهی عمر برای شرکت خود در جنگ با ایران
این خطبه همان گونه که در عنوان آن نیز یادآوری شده است درباره فرمایشات
.jpg)
