آیت‌الله منتظری

"و العقاب بوأ"؛ اساسا "بواء" به معنای قصاص و نوعی برابری در مجازات است؛ به این معنا که هر عمل ناپسندی پیامدی همسان دارد. پس در حقیقت عقاب و کیفر، همان اعمال زشت انسان است که به صورت عذاب و هلاکت او تجسم می‎یابد.

به عنوان نمونه آیه شریفه قرآن در مورد خوردن مال یتیمان می‎فرماید: (ان الذین یاکلون أموال الیتامی ظلما انما یاکلون فی بطونهم نارا و سیصلون سعیرا) درباره زندگی و آئین کنفوسیوس و زرتشت کتابهای زیادی نوشته شده است؛ و از جمله می‎توان به کتابهای: "تاریخ جامع ادیان" ترجمه علی اصغر حکمت، "ادیان زنده جهان" رابرت هیوم، ترجمه دکتر عبدالرحیم گواهی، و "آئین های کنفوسیوس، دائو و بودا" ترجمه غلامرضا شیخ زین الدین رجوع شود. "همانا آنان که اموال یتیمان را به ستم می‎خورند جز این نیست که در شکم های خود آتشی می‎خورند و به زودی با آتش فروزان درآمیزند." در این آیه نمی فرماید که کیفر خوردن مال یتیم آتش است، بلکه می‎فرماید: همین مال یتیمی که اکنون آن را می‎خورند در حقیقت آتش است که می‎بلعند و در قیامت تجسم می‎یابد. از روایات زیادی این معنا به دست می‎آید که انسانها بر اساس روحیات و مدرکات خود در دنیا، در قیامت محشور می‎گردند.سوره ملک (67)، آیه 2. در قرآن و حدیث دارد "أیهم احسن عملا" کدام یک عملش بهتر است، و ندارد "أکثر عملا" تا بفهماند ملاک کمیت عمل و کثرت آن نیست، بلکه کیفیت و خوب بودن یعنی خالص بودن آن برای خداوند ملاک است.