آیت‌الله منتظری

البته بالکن های خانه ها را به دو صورت درست می‎کردند: بعضی از آنها یک طرفه بود. به این معنا که تنها جلوی ساختمان را بالکن درست می‎کردند؛ که به آن جناح، روشن و رواشن می‎گفتند. ولی بعضی از ساختمانها دو طرف آن بالکن داشت و در حقیقت در بین دو خانه روبروی همدیگر یک سر طاقی درست می‎کردند که در زیر آن رفت و آمد می‎شد و به آن "ساباط" می‎گفتند. ساباط مدائن که معروف است به همین صورت بوده است. در حقیقت ساباط طوری ساخته می‎شد که دو خانه روبروی هم بالکن ها یا پیش آمدگی هایش به هم نزدیک یا متصل می‎شد و به صورت طاقی درمی آمد که از زیر آن عبور می‎کردند.

برای همین حضرت با اشاره به آباد بودن جاده ها و کوچه های بصره و مزین بودن خانه ها و ساختمانهای آن هشدار می‎دهد که در آینده هنگامی که این زنگی ها به آن شهر هجوم می‎آورند همه چیز را ویران و نابود می‎سازند. برای این که وقتی حدود هشتصد هزار نیرو در داخل یک شهر بریزند و بخواهند آن را ویران کنند دیگر چه چیزی برای آن باقی خواهد ماند؟!

"من أولئک الذین لا یندب قتیلهم، و لا یفتقد غائبهم"

( از آنهایی که کشته ایشان گریسته نمی شود، و غایب آنها جستجو نمی گردد.)

در بعضی از نسخه ها به جای عبارت "من اولئک"، "من اولئک" آمده است که صحیح نیست.

حضرت خطاب به مردم بصره می‎فرمایند: وای بر جاده های آباد بصره، و خانه های باشکوه و زینت شده ای که بالکن های آنها مانند بالهای کرکس هاست، و ناودانهای آنها نیز مانند خرطومهای فیل ها می‎باشد. وای بر آنها، از دست همان زنگی هایی که اگر کشته شوند کسی به حال آنان گریه نمی کند، و اگر مفقود گردند کسی از حال آنها نمی پرسد و به جستجویشان برنمی خیزد. زیرا آنان کسی را ندارند که به حالشان گریه کند و یا سراغ آنها را بگیرد.