امیرالمؤمنین (ع) در پاسخ این عده در خطبه 126 فرمود: "أتامرونی أن أطلب النصر بالجور فیمن ولیت علیه ؟ والله ما أطور به ما سمر سمیر و ما أم نجم فی السماء نجما. لو کان المال لی لسویت بینهم؛ فکیف و انما المال مال الله": "آیا دستور میدهید مرا که به وسیله ظلم و ستم یاری طلبم درباره کسی که زمامدار او شده ام ؟! به خدا سوگند تا شب و روز برقرار است و ستارگان یکی پس از دیگری درمی آیند چنین نخواهم کرد. اگر بیت المال از آن شخص من بود آن را به طور مساوی در بین مسلمانان تقسیم میکردم؛ پس چگونه یکی را بر دیگری امتیاز دهم در حالی که مال از آن خداوند است ؟!"
بر اساس آن خطبه عده ای مصلحت اندیشی کردند و به حضرت علی (ع) گفتند تا امتیازات افراد را در تقسیم بیت المال در نظر بگیرد، و افرادی را با دادن پول و مقام به خدمت بگیرد؛ و حضرت به شدت پیشنهاد آنان را رد کردند و به آنان فهماندند که اگر من به پیشنهاد شما عمل کنم، ممکن است یک عده تعریف کنند که مثلا علی (ع) زمامدار با سخاوتی است، ولی در قیامت باید جواب این بذل و بخشش های نابجا را بدهم. بعد از این فرمایشات، اگر این خطبه را در ادامه آن بدانیم به این فراز میرسیم:
آثار سوء بخشش بی جهت مال
"و لیس لواضع المعروف فی غیر حقه و عند غیر أهله من الحظ فیما أتی الا محمدة اللئام و ثناء الاشرار و مقالة الجهال، مادام منعما علیهم، ما أجود یده !"
( و برای قرار دهنده مال شناخته شده [ پسندیده ] در غیر مورد حق آن و نزد غیر اهل آن بهره ای در آنچه داده است نیست مگر ستایش فرومایگان و ستودن بدکاران و سخن نادانان، تا زمانی که او بر آنها بخشایشگر است، که چه دستش بخشنده است !)
.jpg)
