صفحه ۳۰۰

"خطبه 142»

و من کلام له علیه السلام:

"و لیس لواضع المعروف فی غیر حقه و عند غیر أهله من الحظ فیما أتی الا محمدة اللئام، و ثناء الاشرار، و مقالة الجهال، مادام منعما علیهم، ما أجود یده ! و هو عن ذات الله بخیل. فمن آتاه الله مالا فلیصل به القرابة ، ولیحسن منه الضیافة ، ولیفک به الاسیر و العانی، ولیعط منه الفقیر و الغارم، ولیصبر نفسه علی الحقوق و النوائب ابتغاء الثواب؛ فان فوزا بهذه الخصال شرف مکارم الدنیا و درک فضائل الاخرة ، ان شاء الله."

خطبه ای مستقل یا بخشی از یک خطبه ؟

در مصادر نهج البلاغه نوشته است: این خطبه در حقیقت در ادامه خطبه 126 (عبده) بوده است. از حدود شش کتاب و منبع نقل می‎کند که این خطبه مستقل نبوده است، ولی مرحوم سید رضی آن را تفکیک کرده و خطبه مستقلی قرار داده است.جامع الشواهد، حرف الجیم.

موضوع خطبه 126 این بود که به حضرت علی (ع) در اوایل خلافتش پیشنهاد می‎کردند که اگر می‎خواهید حکومت شما قدرتمند شود و مخالفین دست از مخالفت بردارند، باید مانند معاویه و دیگران ریخت و پاش کنید و به کسانی که انتظار حکومت و یا بخشش دارند و در اوضاع جامعه مؤثر می‎باشند مقام و پول دهید تا به نفع حکومت شما وارد عمل شوند. برای این که بیشتر مردم و به ویژه افراد با نفوذ، اهل دنیا و پول دوست هستند.

آنها که این پیشنهادها را می‎کردند، می‎گفتند که اگر حکومت شما قدرت گرفت و استوار شد، پس از آن می‎توانید بعضی افراد را که می‎خواهید برکنار کنید یا به آنان پول ندهید.

ناوبری کتاب