آیت‌الله منتظری

اوایل و یا از همان قرن پنجم که نزدیک وفات مرحوم سید رضی بوده است در عنوان خطبه تردید داشته اند.

البته فرمایشات حضرت هم با غیبت سازش دارد و هم با عیب گویی از مردم؛ هم غیبت کردن از مردم حرام است و هم عیب گویی از آنان.

مذمت غیبت در قرآن و سنت

غیبت یکی از گناهان بزرگ و سرچشمه بسیاری از گناهان دیگر است، و روایات بسیاری در مذمت این گناه وارد شده که به بعضی از آنها اشاره خواهیم داشت. قرآن کریم نیز می‎فرماید: (و لا یغتب بعضکم بعضا أیحب أحدکم أن یاکل لحم أخیه میتا فکرهتموه ) مدرس قهرمان آزادی، ج 2، ص 487. "برخی از شما غیبت برخی دیگر را نکند؛ آیا یکی از شما دوست دارد گوشت برادر خود را در حالی که مرده است بخورد؟ پس آن را ناخوش داشته اید."

این که آیه شریفه غیبت را به خوردن گوشت برادر مرده تشبیه می‎کند، برای این است که اولا ایجاد نفرت از غیبت نماید؛ و ثانیا کسی که غیبت می‎شود چون در جلسه غیبت حاضر نیست و نمی تواند از خود دفاع کند، در حقیقت از این جهت حکم مرده ای را دارد که توان دفاع از خویشتن را ندارد.

در تفسیر صافی ذیل آیه 19 از سوره نور، از امام صادق (ع) نقل می‎فرماید: "من قال فی مؤمن ما رأته عیناه و سمعته اذناه فهو من الذین قال الله عزوجل: (ان الذین یحبون أن تشیع الفاحشة فی الذین آمنوا لهم عذاب ألیم ) "نهج البلاغه، خطبه 3. "کسی که درباره مؤمنی چیزی بگوید که با چشمان خود آن را دیده و با گوشهای خود آن را شنیده است، پس او از