"خطبه 140»
و من کلام له علیه السلام فی النهی عن غیبة الناس:
"و انما ینبغی لا هل العصمة والمصنوع الیهم فی السلا مة أن یرحموا أهل الذنوب والمعصیة ، و یکون الشکر هو الغالب علیهم، والحاجز لهم عنهم. فکیف بالغائب [ بالعائب ] الذی غاب [ عاب ] أخاه و عیره ببلواه ؟! أما ذکر موضع ستر الله علیه من ذنوبه مما هو أعظم من الذنب الذی غابه به ! و کیف یذمه بذنب قد رکب مثله ؟! فان لم یکن رکب ذلک الذنب بعینه فقد عصی الله فیما سواه مما هو أعظم منه. وایم الله لئن لم یکن عصاه فی الکبیر و عصاه فی الصغیر لجرأته علی عیب الناس أکبر. یا عبدالله ! لا تعجل فی عیب أحد بذنبه، فلعله مغفور له؛ و لا تامن علی نفسک صغیر معصیة ، فلعلک معذب علیه. فلیکفف من علم منکم عیب غیره لما یعلم من عیب نفسه، ولیکن الشکر شاغلا له علی معافاته مما ابتلی به غیره."
ابن أبی الحدید عنوان این خطبه را "فی النهی عن غیبة الناس" آورده است؛ر.ک : شرح نهج البلاغه ابن أبی الحدید، ج 9، ص 58 تا 139. در صورتی که در برخی مصادر نهج البلاغه "عن عیب الناس" آمده است. از مصادر نهج البلاغه، ما دو نسخه داریم که از آن کپی گرفته و به افراد داده اند. یکی از این دو "عن غیبة الناس" دارد و دیگری "عن عیب الناس". بنابراین معلوم میشود که از همان
.jpg)
