آیت‌الله منتظری

می‎باشد. کلمه "ری" به معنای سیراب شدن است. و "عب، یعب" به معنای آب خوردن تند و سریع می‎باشد. گاهی انسان آب را آرام و با مکش می‎خورد که همین هم درست است، ولی گاهی به اندازه ای تشنه است که ناگهان هر چه بتواند آب فرو می‎دهد که می‎گویند آب را قورت داد. عرب ها در گذشته که آب لوله کشی وجود نداشت، وقتی در بیابان به آب می‎رسیدند چون بسیار تشنه بودند آب را قورت می‎دادند؛ که البته این طور آب خوردن مضر است و موجب بیماری کبد می‎شود، ولی کسی که خیلی تشنه باشد گوش به این حرفها نمی دهد.

کلمه "حسی" به معنای "الی" است که "الی" هم به معنای نعمت و احسان و یا رزق است. مقصود از "حسی" در اینجا که جمع آن "أحسأ" می‎باشد شنزاری است که در آن آب صاف و زلال وجود دارد و به وسیله حفاری بیرون آورده می‎شود.شرح نهج البلاغه، ج 9، ص 34؛ منهاج البراعة، ج 8، ص 339. جایی که شنزار نباشد اگر آب جمع شود می‎گندد و بدبو می‎شود، اما اگر شنزار باشد صاف و زلال باقی می‎ماند.

به هر حال حضرت امیر(ع) می‎فرماید: حوضی را برای شما پر آب می‎کنم و میدان جنگی برای شما برپا سازم که از آن سیراب بیرون نیایید، و نه تنها آنجا سیراب نشوید بلکه پس از آن در هیچ کجای دیگر هم نتوانید آب صاف و زلال بنوشید و سیراب شوید. کنایه از این که در این میدان مرگ نصیبتان می‎شود.

"لا یصدرون عنه بری": از آن حوض پر آب سیراب بیرون نیایند؛ "و لا یعبون بعده فی حسی": و پس از آن هم هرگز در آب شنزار سیراب نگردند.