آیت‌الله منتظری

بر آن امر باطل یعنی بهانه قرار دادن خون عثمان از سوی طلحه و زبیر از اصل و ریشه زایل شد و زبانش از این که بتواند فسادی برانگیزد قطع شد.

تهدید طلحه و زبیر توسط امام (ع)

"وأیم الله لا فرطن لهم حوضا أنا ماتحه"

( و سوگند به خدا برای آنان حوضی را پر کنم که خود آبکش آن هستم.)

"افراط" به معنای پرکردن و زیاده روی است؛ اگر کسی حوضی را مثلا زیاد آب کند، می‎گویند افراط کرده است.

"ماتح" به معنای کسی است که از چاه یا حوض آب می‎کشد. البته "مائح" هم همین معنا را دارد؛ با این تفاوت که اگر کسی بالای چاه و یا بالای حوض ایستاده و با دلو یا چرخ آبکشی آب بکشد به او "ماتح" می‎گویند، ولی اگر پایین رفته و از چاه یا نهر آب برمی دارد "مائح" گفته می‎شود. پس تفاوت این دوکلمه در این است که یکی از بالا آب می‎کشد و دیگری از پایین آب برمی دارد.

در اینجا امیرالمؤمنین (ع) شروع به تهدید طلحه و زبیر می‎کند و می‎فرماید: حوضی را برای شما پر آب سازم یا به اصطلاح نانی را برای شما بپزم که پس از آن دیگر سیراب نشوید. به تعبیر دیگر میدان جنگی برای شما برپا کنم که راه دیگری جز کشته شدن در آن نداشته باشید.

"وأیم الله": و به خدا سوگند "لا فرطن لهم حوضا أنا ماتحه": برای آنان حوضی را پر از آب سازم که خود من آب آن را بکشم.

"لا یصدرون عنه بری، و لا یعبون بعده فی حسی"

( از آن حوض با سیرابی باز نگردند، و پس از آن در آب شنزار سیراب نگردند.)

برخی نسخه ها "لا یصدرون" نوشته اند که غلط است و "لا یصدرون" صحیح