آیت‌الله منتظری

حتی فرمود: اگر من وزیر شما باشم بهتر از آن است که بر شما امیر باشم.تاریخ طبری، ج 2، ص 60 تا 64. ولی فشارها همچنان ادامه و افزایش یافت به طوری که حضرت در تشریح آن فشارها و اصرارها می‎فرماید: "حتی لقد وطی الحسنان و شق عطفای مجتمعین حولی"الجامع الصحیح (= سنن الترمذی )، ج 5، ص 632، حدیث 3712، باب مناقب علی بن أبی طالب 7. "به طوری که از ازدحام ایشان و بسیاری جمعیت، حسن و حسین (ع) زیر دست و پا رفتند و دو طرف جامه و ردای من پاره شد." پس از آن همه فشار و اصرار وقتی مردم بیعت کردند، طلحه و زبیر هم جزء بیعت کنندگان بودند ولی انتظار داشتند که حضرت علی (ع) در مقابل بیعت آنان با او حکومت بصره و کوفه را به آنان بسپارد. در زمان عثمان وی همین گونه رفتار می‎کرد و برای هر کاری پول زیادی به طلحه می‎داد؛ با این وجود یکی از کسانی که بیش از همه فشار آورد و مردم را علیه عثمان تحریک کرد همین طلحه بود. به هر حال وقتی حضرت علی (ع) شیوه عثمان را در حیف و میل بیت المال در پیش نگرفت و حکومت بصره و کوفه را به طلحه و زبیر نداد، آن دو نقض عهد و پیمان شکنی کردند و به بهانه کشته شدن عثمان وارد جنگ با علی (ع) شدند. این خطبه در حقیقت جواب بهانه جویی های طلحه و زبیر است.

"والله ما أنکروا علی منکرا"

( به خدا سوگند که منکری را بر من انکار نکرده اند.)

طلحه و زبیر همان طور که در خطبه پیش از زبان حضرت علی (ع) خواندیم، آن حضرت و بیعت با او را برای دنیای خود می‎خواستند. آنان تمایل داشتند که با حمایت از حضرت علی (ع) از طرف او به استانداری بصره و کوفه برسند و بعد هم مانند زمان عثمان در مقابل کارهایی که انجام می‎دهند پاسخگو نباشند. انتظار آنها این بود که بیت المال و خراج و درآمدهای این دو استان به طور کلی در اختیار آنان باشد و