آیت‌الله منتظری

"خطبه 137 - قسمت اول"

و من کلام له علیه السلام فی معنی طلحة و الزبیر:

"والله ما أنکروا علی منکرا، و لا جعلوا بینی و بینهم نصفا. و انهم لیطلبون حقا هم ترکوه، و دما هم سفکوه. فان کنت شریکهم فیه فان لهم نصیبهم منه، و ان کانوا ولوه دونی فما الطلبة الا قبلهم؛ و ان أول عدلهم للحکم علی أنفسهم. و ان معی لبصیرتی، ما لبست و لا لبس علی، و انها للفئة الباغیة فیها الحمأ و الحمة و الشبهة المغدفة . و ان الامر لواضح ، و قد زاح الباطل عن نصابه، وانقطع لسانه عن شغبه. وایم [ أیم ] الله لا فرطن لهم حوضا أنا ماتحه، لا یصدرون عنه بری، و لا یعبون بعده فی حسی."

خطبه 137 از نهج البلاغه عبده که امروز آن را شروع می‎کنیم درباره طلحه و زبیر است که پیمان شکنی کردند و با حضرت علی (ع) به جنگ پرداختند؛ و بهانه آنها برای مخالفت و پیمان شکنی خون عثمان بود، که در این خطبه پاسخ این بهانه داده شده است.

توقع ها و مخالفت های نادرست طلحه و زبیر

طلحه در تحریک مردم علیه عثمان و تشویق آنها به قتل عثمان نقش مهمی داشت. بعد هم که عثمان کشته شد، مردم از جمله طلحه و زبیر پیرامون حضرت علی (ع) گرد آمدند و فشار آوردند تا حضرت بیعت مردم را بپذیرد. حضرت ابتدا نمی پذیرفت و