صفحه ۹۱

وحشت و دوری اطرافیان از میت

"قد أوحشوا من جانبه، و تباعدوا من قربه، لا یسعد باکیا، و لا یجیب داعیا"

( در حالی که از ناحیه او وحشت کرده، و از نزدیکی او دوری نموده اند، نه گریه کننده ای را نیکبخت کرده، و نه کسی که او را می‎خواند پاسخ می‎دهد.)

این فرد پس از مرگ به صورت مرداری بدبو در میان خانواده اش درآمده در حالی که از ناحیه او وحشت کرده و از نزدیکی او دور شده اند؛ و مقداری که بدنش بر زمین بماند و دفن نشود قیافه نامأنوسی پیدا می‎کند که افراد از او خوششان نمی آید. انسان مرده گریه کننده بر خود را خوشبخت نمی کند. انسان وقتی که زنده است و مثلا گرفتار می‎شود و دیگران یا زن و فرزندانش نسبت به او دلسوزی و احیانا گریه می‎کنند، به آنها تسلی گفته و دلداری می‎دهد و می‎گوید: گریه نکنید و از این مشکلات باکی نداشته باشید؛ ولی هنگامی که می‎میرد و اطرافیانش برای او گریه می‎کنند او نمی تواند آنها را دلداری داده و تسلی دهد.

البته عقیده ما این است که وقتی کسی می‎میرد فانی نمی شود و به عالم برزخ می‎رود، اما به هر حال ارتباط او با عالم ماده به گونه ای قطع شده و دیگر نمی تواند به بستگانش تسلی دهد. نمی تواند به کسی که او را صدا می‎کند جواب دهد؛ هر چه همسر و فرزندانش گریه می‎کنند و او را صدا می‎زنند او پاسخی به آنها نمی دهد.

حضرت می‎فرماید: مردم و حتی خانواده اش از ناحیه او وحشت زده می‎شوند و از نزدیکی به جنازه او دوری می‎کنند، گریه کننده بر خود را خوشبخت نکرده و تسلی نمی دهد، و پاسخ نمی دهد به کسی که او را صدا می‎زند.

ناوبری کتاب