پس از آن که خداوند به انسانها نعمت بخشید و بهشت را برای آنان خلق کرد پیامبران را فرستاد تا مردم را به بهشت دعوت کنند و به آنان بگویند که چنانچه به وظایف خود عمل کنید بهشت و درجات آن برای شما خواهد بود و به آن وارد خواهید شد.
البته دعوت به بهشتی که این نعمت ها در آن وجود دارد که همان "جنة الافعال" است، برای تشویق توده مردم به انجام وظایف خود و کارهای خوب است؛ ولی اولیای خدا بهشت و نعمت های بالاتری دارند که "جنت صفات" و "جنت ذات" و رسیدن به مقام رضا و بهشت رضوان خداوند است. خداوند برای عموم و اکثر انسانها که خوردنی ها و آشامیدنی ها و حورالعین و امثال آن برایشان خیلی مهم است بهشت افعال را که ثمره اعمال صالح است آفریده است. در صورتی که اولیای خدا چه بسا لقاء الله و رضوان الله و امثال آن که بهشت ذات و صفاتند برایشان نسبت به بهشت افعال اهمیت بیشتری داشته باشد.
میفرماید: پس از آن دعوت کننده ای را که پیامبران باشند فرستادی که به سوی بهشت و نعمت های آن دعوت کند، اما مردم دعوت کننده را اجابت نکردند. البته پس از پیامبران، ائمه (ع) و علمای ربانی همین مسیر را صادقانه ادامه میدهند و مردم را دعوت مینمایند.
"و لا فیما رغبت [ الیه ] رغبوا، و لا الی ما شوقت الیه اشتاقوا"
( و نه در آنچه به آن ترغیبشان کردی رغبت کردند، و نه به آنچه تشویقشان نمودی مشتاق گشتند.)
.jpg)
