آیت‌الله منتظری

خطبه ای را در درس گذشته خواندیم که مؤلف کتاب "عقدالفرید" نام آن را خطبه "الزهراء" گذاشته بود و بخشی از آن درباره ملائکه و ویژگی های آنان بود. اکنون بخش دیگری از آن خطبه را توضیح می‎دهیم.

آفرینش بهشت و آزمون خوب مردم با آن

حضرت در ادامه می‎فرماید:

"سبحانک خالقا و معبودا، بحسن بلائک عند خلقک خلقت دارا"

( خدایا تو را از هر عیب و نقصی منزه می‎دانم، در حالی که آفریننده و معبودی؛ به سبب نیکویی آزمایش خویش نسبت به خلق خود خانه ای آفریدی.)

"بلاء" به معنای آزمایش است. انسان هم به وسیله نعمت آزمایش می‎شود و هم به وسیله نقمت و گرفتاری. البته در اینجا مقصود همان نعمت است.

"سبحانک خالقا و معبودا": خدایا تو را تسبیح می‎گویم آن گونه تسبیحی که شایسته تو باشد، در حالی که تو خالق و معبود هستی. "سبحانک" مفعول مطلق نوعی است که فعلش محذوف است؛ در اصل بوده: "سبحتک سبحانک": تسبیح می‎کنم تو را آن گونه تسبیحی که لایق شأن تو باشد.

"بحسن بلائک عند خلقک": به واسطه امتحان و آزمایش خوب خود نسبت به مخلوقاتت "خلقت دارا": خانه ای را آفریدی.

عبارت "بحسن..." متعلق به "خلقت" است.ابن أبی الحدید در شرح نهج البلاغه (ج 7، ص 206) "بحسن" را متعلق به معنای فعل سبحانک گرفته است؛ یعنی: "أسبحک بحسن بلائک" و یا متعلق به "معبودا" یعنی: "یعبد لذلک". خداوند بندگان خود را با روشهای گوناگون امتحان و آزمایش می‎کند، یکی از آنها که روش نیکویی است خلقت بهشت و ترغیب انسانها برای انجام اعمال صالح از راه وعده به نعمت های بهشتی است که