آیت‌الله منتظری

"خطبه 127 - قسمت اول"

و من کلام له علیه السلام للخوارج أیضا:

"فان أبیتم الا أن تزعموا أنی أخطات و ضللت فلم تضللون عامة أمة محمد(ص) بضلالی، و تاخذونهم بخطئی، و تکفرونهم بذنوبی ؟ سیوفکم علی عواتقکم تضعونها مواضع البرء والسقم، و تخلطون من أذنب بمن لم یذنب؛ و قد علمتم أن رسول الله (ص) رجم الزانی المحصن ثم صلی علیه ثم ورثه أهله؛ و قتل القاتل و ورث میراثه أهله؛ و قطع السارق و جلد الزانی غیر المحصن، ثم قسم علیهما من الفئ و نکحا المسلمات؛ فأخذهم رسول الله (ص) بذنوبهم، و أقام حق الله فیهم، و لم یمنعهم سهمهم من الاسلام، و لم یخرج أسمأهم من بین أهله."

موضوع خطبه و مدرک آن

"و من کلام له (ع) للخوارج أیضا"

( و همچنین از سخنان آن حضرت است به خوارج.)

این خطبه نیز درباره خوارج و جواب اعتراضهای آنهاست، و بخش پایانی آن در تاریخ طبری تاریخ طبری، ج 5، ص 85، ذیل حوادث سال 37 هجری. آمده است. خوارج متأسفانه ابتدا قضیه تحکیم را بر حضرت تحمیل کردند، و چون حکمیت شکست خورد و به نتیجه نرسید اعتراض خود را علیه علی (ع) ادامه دادند و کارشان به جایی رسید که می‎گفتند: هر کسی خلاف شرع و یا به طور کلی گناهی انجام دهد کافر است. بنابراین پذیرفتن حکمیت را از جانب امیرالمؤمنین (ع) دلیل گناه حضرت دانسته و در نتیجه او را کافر می‎شمردند؛ و بعد هم