"ولیصبر نفسه علی الحقوق و النوائب ابتغاء الثواب"
"نوائب" جمع "نائبة" به معنای حوادث است. حضرت میفرماید: کسی که خداوند به او مالی عطا کرده است، باید خودش را وادار کند تا حقوق واجب خود را بپردازد و در حوادث و پیشامدها مردم را کمک کند برای به دست آوردن پاداش الهی.
متأسفانه گاهی افرادی پیدا میشوند که زکات و یا خمس مال خود را نمی پردازند ولی چنان به قول معروف ریخت و پاش میکنند و کارهایی انجام میدهند که شیطان شرمش میآید.
"فان فوزا بهذه الخصال شرف مکارم الدنیا، و درک فضائل الاخرة ، ان شاء الله"
پس همانا دست یافتن به این خصلت ها، یعنی بتواند به فقرا و ضعفا و نیازمندان کمک نماید و این صفات را پیدا کند، والاترین ارزشهای دنیاست و به دست آوردن آنها ان شاءالله درک فضائل آخرت هم هست.
به هر حال همان طور که عرض کردیم به نظر میرسد خطبه 142 دنباله همان خطبه 126 باشد ولی مرحوم سید رضی آنها را جدا کرده است.
مرحوم خوئی در شرح نهج البلاغه خودمنهاج البراعة، ج 8، ص 185 تا 190. به نقل از شرح ابن أبی الحدیدشرح ابن أبی الحدید، ج 12، ص 214. مطالب زیادی نقل میکند که عمر حقوقهای فراوانی برای کسانی قرار داد و تبعیض ها و بی عدالتی های فراوانی را بنیان نهاد. چقدر هم مورد اعتراض قرار میگرفت. که اگر انسان مروری بر تاریخ داشته باشد و کارهای عجیبی را که خلیفه دوم در این مورد انجام داده مطالعه نماید تعجب میکند.
در اینجا چون هنوز فرصت باقی است مقداری از خطبه 127 را میخوانیم:
.jpg)
