آیت‌الله منتظری

آتش را روشن می‎کنند. همه این تعابیر از ماده "حشیش" است، یعنی گیاهان خشک و کوچکی که آتش را با آن روشن می‎کنند.

حضرت می‎فرماید: هنگامی که می‎خواهیم به جنگ با معاویه برویم، جنگ در ابتدا مانند آتش است که احتیاج به یک آتش گیرانه حسابی دارد که به وسیله آن آتش روشن و شعله ور شود. چنانچه نیروهای جنگجو در یک لشکر در آغاز جنگ با قدرت عمل نکنند، دشمن بر آنها چیره می‎شود. پس از همان آغاز جنگ باید وحشت در دل دشمن بیفتد. در صورتی که علی (ع) به اصحاب خود می‎فرماید: شما کسانی نیستید که بتوان به وسیله آنها آتش جنگ را شعله ور کرد. زیرا کسانی که دارای شک و تردید هستند، نمی توانند نیرومند عمل کنند و نیروهای خوبی برای شروع جنگ باشند.

شکوه امام (ع) از اصحاب

"أف لکم ! لقد لقیت منکم برحا"

( اف بر شما باد ! همانا از شما سختی و رنج دیدم.)

بعضی "أف" را به معنای "أتزجر" دانسته اند؛ که به نظر من صحیح نیست، بلکه "أف" معرب "اه" است که فارسی می‎باشد و اسم صوت است. وقتی از حرف یا کار کسی خوششان نمی آید می‎گویند: "اه"، و عدم رضایت خود را این گونه بیان می‎کنند. یعنی با همین تعبیر کوتاه در حقیقت می‎گویند: خوشم نیامد ! شما چه آدمهایی هستید ! جالب این است که آن را به هفت وجه خوانده اند که عبارت است از: "اف، اف، افا، أف، أف، أف، أف". در آیه شریفه قرآن می‎فرماید: (فلا تقل لهما