فرار از جنگ سبب غضب و خشم خدا میشود، علاوه بر آن باعث ذلتی همیشگی خواهد شد. زیرا کسی که از جنگ فرار کند تا آخر عمر میگویند این همان کسی است که از جنگ فرار کرد و آبروی ما را برد. این ذلتی است که موقتی و زودگذر نمی باشد، و نه تنها ذلت و عار تا آخر عمر او را رها نمی کند بلکه در خانواده و قبیله او تا آخر باقی میماند.
"و ان الفار لغیر مزید فی عمره، و لا محجوز بینه و بین یومه"
( و همانا گریزنده در عمرش افزوده نگردیده، و نه بین او و بین روزش باز داشته شده است.)
کسانی که از جنگ فرار میکنند چند هدف دارند. بیشتر آنها به فکر چند روز زندگی بیشتر در دنیا میباشند. اینان دچار اشتباه محاسبه اند؛ چون هر کس اجل و مدت زندگانی معین دارد و از روز ازل مقدار عمر او معین و مشخص شده است. وقتی زمان مرگ کسی فرا رسد، فرار از جنگ هیچ مانعی ایجاد نمی کند و لحظه ای به عمرش نمی افزاید. قرآن کریم میفرماید: (و لکل أمة أجل فاذا جاء أجلهم لا یستأخرون ساعة و لا یستقدمون ) سوره اعراف (7)، آیه 34. "و هر امتی را اجلی است؛ پس چون اجلشان فرا رسد نه ساعتی پس خواهند افتاد و نه ساعتی پیش خواهند افتاد."
از طرف دیگر اگر کسی اجل و مرگ او فرا نرسیده باشد، در صورتی که مردانه بجنگد مرگ به سراغ او نمی آید و با افتخار زندگی میکند؛ ولی اگر از جنگ فرار کند، جز اندکی زندگی را ادامه نخواهد داد و بالاخره مرگ به سراغ او خواهد آمد. قرآن کریم میفرماید: (قل لن ینفعکم الفرار ان فررتم من الموت أو القتل و اذا لا تمتعون الا قلیلا) سوره احزاب (33)، آیه 16. "بگو اگر از مرگ یا کشته شدن بگریزید، فرار هرگز برایتان سودی ندارد و در آن هنگام جز اندکی [ از زندگی ] بهره داده نخواهید شد."
.jpg)
