آیت‌الله منتظری

یادآوری هشدارهای امام (ع) درباره حکمیت

"فقلت لکم: هذا أمر ظاهره ایمان و باطنه عدوان، و أوله رحمة و آخره ندامة"

( پس به شما گفتم: این کاری است که ظاهرش ایمان و باطن آن دشمنی است، و آغاز آن رحمت و مهربانی و پایانش پشیمانی است.)

حضرت می‎فرماید: شما در صفین گفتید آنها برادران دینی ما هستند و به کتاب خدا پناه آورده اند، در صورتی که من همان زمان به شما گفتم این حرف و یا پیشنهادی را که معاویه و سپاه او مطرح می‎کنند و به قرآن متوسل شده اند ظاهرش قرآن و ایمان است ولی باطن آن دشمنی، و ابتدای آن رحمت و پایان آن پشیمانی است. برای این که بلند کردن قرآن برای صلح و آرامش ظاهرش رحمت است و انسان باید آن را بپذیرد، ولی هدف دشمن از مطرح کردن آن شکست شماست. به همین جهت پایان حرف آنها و قبول آن پشیمانی برای شما در پی دارد.

"فأقیموا علی شانکم، و الزموا طریقتکم، و عضوا علی الجهاد بنواجذکم"

( پس بر کار خود پایداری کنید، و همراه همیشگی راه خود باشید، و به دندانهای خود بفشارید بر جهاد.)

"نواجذ" جمع "ناجذة" به معنای دندانهای کرسی است. البته بعضی ها آن را به دندانهای عقل معنا کرده اند. انسان هنگامی که می‎خواهد تصمیم و جدیت خود را نسبت به کاری نشان دهد دندانهای خود را بر هم می‎فشارد.

حضرت می‎فرماید: من در صفین به شما گفتم که نسبت به کار خود یعنی جنگ ثابت و پایدار بمانید، و ملازم راه خودتان باشید و به جنگ خود ادامه دهید، و دندانهای خود را بفشارید بر ادامه جهاد؛ به این معنا که نسبت به ادامه جنگ پافشاری کرده و استقامت به خرج دهید. در حقیقت حضرت جریانات و حوادث و