آیت‌الله منتظری

دنیا و امثال آنها با از دنیا رفتن انسان از دست می‎رود، و آنچه برای او باقی می‎ماند همان اعتقادات و روحیات و اعمال است؛ اگر خوب و شایسته باشد در آخرت به کار او می‎آید، و اگر بد و ناشایسته باشد موجب گرفتاری او در آخرت می‎شود.

تذکر این نکته نیز لازم است که انسان مال، مقام و خانه خود در این دنیا را نمی تواند به آخرت ببرد؛ ولی کارهایی که برای خدا بوده و جنبه عبادی داشته، ذخیره آخرت اوست. به تعبیر دیگر اگر کاری که انسان می‎کند نیت و قصد او تنها دنیا و انگیزه های مادی خودش باشد، برای آخرت او سود و نتیجه ای ندارد؛ ولی اگر کارهای خود را برای خداوند انجام دهد، برای او سودمند و به نفع آخرت اوست. عبادت هم منحصر به نماز و روزه نیست، بلکه ممکن است تحصیل مال نیز برای رضای خدا و دارای جنبه عبادی باشد. همان طور که امام باقر(ع) در یک روز گرم تابستان مشغول کشاورزی بود و کار خود را عبادت می‎دانست.نهج البلاغه عبده، خطبه 16.

قرآن کریم نیز می‎فرماید: (فمن یعمل مثقال ذرة خیرا یره ‏ و من یعمل مثقال ذرة شرا یره ) وسائل الشیعة، ج 12 (20 جلدی)، ص 9، (ج 17، ص 19 از چاپ آل البیت، 30 جلدی)، حدیث 1. "پس هر کس هم وزن ذره ای عمل خیر انجام دهد آن را می‎بیند؛ و هر کس هموزن ذره ای عمل ناشایست انجام دهد آن را می‎بیند."

به قارون هم گفته شد: (و لا تنس نصیبک من الدنیا) سوره زلزلة (99)، آیات 7 و 8. "و بهره ات را از دنیا فراموش مکن."

بهره انسان از دنیا آن چیزهایی نیست که آن را می‎خورد و از بین می‎برد؛ بلکه نصیب و بهره انسان از دنیا همان چیزهایی است که برای آخرت خود پیش می‎فرستد. برای این که قرآن می‎فرماید: (و ما تقدموا لا نفسکم من خیر تجدوه عند الله ) سوره قصص (28)، آیه 77. "و هر خیری پیشاپیش برای خویش بفرستید آن را نزد خداوند خواهید یافت."