عبارت ایشان به این صورت شروع میشود:سوره انعام (6)، آیه 115.
"فتبلیغ الرسالات، تبلیغ الشرائع بعد وفاة الرسول (ص) الی المکلفین": "پس مقصود از تبلیغ رسالات، رساندن قوانین و احکام اسلامی پس از وفات پیامبر به مکلفین و مردم میباشد."
"و فیه اشارة الی قوله تعالی: (ألذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لا یخشون أحدا الا الله ) "شرح نهج البلاغه ابن أبی الحدید، ج 7، ص 288 و 289. "و در این کلام حضرت اشاره است به قول خدای تعالی که میفرماید: کسانی که رسالت های خدا را تبلیغ میکنند و از خدا میترسند و از هیچ کس جز خدا نمی ترسند."
از این آیه به دست میآید که اگر کسی مبلغ احکام خدا شد و پس از امیرالمؤمنین و ائمه (ع) مرجع مردم شد، باید جز خدا از هیچ کس دیگر نترسد و پیامهای خداوند را ابلاغ کند. در تبلیغ احکام الهی ترس معنا ندارد.
ابن أبی الحدید در مورد "تبلیغ الرسالات" پس از تمسک به آیه فوق به یک روایت از پیامبر اشاره کرده و مینویسد:
"و الی قول النبی (ص) فی قصة البراءة : "لا یؤدی عنی الا أنا و رجل منی"سوره احزاب (33)، آیه 39. "و این کلام حضرت علی (ع) اشاره به سخن پیامبر(ص) در داستان ابلاغ سوره برائت است که: پیام مرا کسی نمی رساند و ادا نمی کند مگر خودم و آن کسی که از خودم میباشد."
داستان سوره برائت این است که وقتی این سوره نازل شد، پیامبر آن را به ابوبکر داد که برای مشرکین بخواند و او برای انجام وظیفه به سوی مشرکین رفت. بنابر برخی روایات پس از ارسال ابوبکر، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و به پیامبر عرض کرد:
.jpg)
