به معنای زمانی طولانی از روزگار است. به تمام مدت زندگی یک فرد هم "ملی" میگویند؛ در لسان العرب آمده است: "الملاوة و الملاوة و الملاوة و الملا و الملی کله: مدة العیش".کتاب العین، ج 8، ص 345، ماده "ملی".
در قرآن کریم یک بار کلمه "ملیا" به کار رفته است که ظاهرا به معنای زمان طولانی است. آزر عموی حضرت ابراهیم (ع) بعد از آن که ابراهیم او را نصیحت کرد که دست از بت پرستی بردارد، گفت: (أراغب أنت عن آلهتی یا ابراهیم لئن لم تنته لا رجمنک واهجرنی ملیا) لسان العرب، ج 15، ص 290، ماده "ملو". "ای ابراهیم ! آیا تو از خدایان من روگردانی ؟ اگر از این کار باز نایستی، هر آینه سنگسارت میکنم، و مدتی طولانی از من دور باش."
اصل "ملی" "ملیو" بوده که واو قلب به یاء و در یاء دوم ادغام شده است.
حضرت مردم را گرد آورده بود و آنان را برای جهاد تشویق و ترغیب میفرمود، ولی مردم در برابر دعوت امام واکنشی نشان ندادند و مدتی سکوت کردند.
سرزنش امام (ع) و پاسخ مشروط اصحاب
"فقال (ع): [ ما بالکم !]سوره مریم (19)، آیه 46. أ مخرسون أنتم ؟ فقال قوم منهم: یا أمیرالمؤمنین ان سرت سرنا معک"
( پس امام (ع) فرمود: [ شما را چه شده ] آیا شما لال شده اید؟ پس گروهی از آنان گفتند: ای امیرمؤمنان ! اگر تو به راه افتادی ما هم با تو به راه میافتیم.)
"خرس" به معنای لال شدن است. "خرس، یخرس، خرسا" یعنی زبانش گرفت و لال شد. به شخص لال "أخرس" میگویند. "مخرس" اسم مفعول از باب افعال است. پس از این که حضرت سکوت طولانی مخاطبین خود را مشاهده کرد خطاب به