تاریخی دست اول به حساب میآید، و در دو جلد توسط انجمن آثار ملی و با تعلیقات ارزشمند محدث ارموی به چاپ رسیده است، کتاب بسیار خوبی است و آقایان فضلا و طلاب از مطالعه آن غفلت نکنند. در این کتاب نقل شده که حضرت این سخنان را بعد از شنیدن خبر حمله بسر بن ارطاة به منطقه حجاز، بر فراز منبر بیان فرمودند.
جنگ های پراکنده و اداره امور کشور
در جنگ صفین و همچنین جنگ های جمل و نهروان، حضرت علی (ع) همراه سپاهیانش حضور داشتند؛ ولی جنگ صفین با فشار عده ای از لشکریان حضرت متوقف شد و هیچ یک از طرفین پیروزی کامل نظامی به دست نیاوردند. پس از این که ابوموسی اشعری در جریان حکمیت از عمروعاص فریب خورد، معاویه تا اندازه ای پررو شد و برای خسته کردن طرفداران حضرت علی (ع) و به ستوه آوردن آنان، افرادی را به شهرهای زیر سلطه امیرالمؤمنین (ع) میفرستاد تا افراد بی گناه را به قتل رسانده و اموال مردم را غارت کنند. به ناچار علی (ع) افرادی را برای مقابله آنان میفرستاد تا از هجوم دشمن جلوگیری کرده و آنان را دفع نمایند.الغارات، ابواسحاق ثقفی، ج 2، ص 625. در این موارد لازم نبود که حضرت بسیج همگانی دهد و یا خود در رأس سپاهیان، مرکز خلافت را رها کند و به جنگ برود. برای این که اولا: خود معاویه در این جنگ های پراکنده شرکت نداشت، و ثانیا: از یک نقطه هجوم نمی آورد؛ بلکه گروهها و دسته هایی را به طور پراکنده به مناطق زیر نفوذ حکومت امیرالمؤمنین (ع) میفرستاد تا به روشهای ایذایی موجب اخلال در نظم اجتماعی و آرامش مردم شوند.
معاویه در یک زمان ممکن بود به چندین شهر و منطقه نیرو بفرستد و حمله کند.
.jpg)
