آیت‌الله منتظری

و این سعادت را از دست می‎دهد. در حقیقت امیرالمؤمنین (ع) با ذکر عبارت: "للذی خلقها" هم قبح کار آنها را بیشتر نمایان می‎کند، چرا که آنها وجودشان را که خدا داده به خاطر او به مخاطره نیفکندند؛ و هم علت لزوم به مخاطره انداختن جان و نفس را به خاطر خدا بیان می‎کند. وقتی خدا ما را خلق کرده و وجودمان از اوست، پس اگر از ما خواست جایی جانمان را به مخاطره بیندازیم، برای انجام وظیفه الهی باید این کار را انجام دهیم.

قرآن کریم می‎فرماید: (ان الله اشتری من المؤمنین أنفسهم و أموالهم بأن لهم الجنة یقاتلون فی سبیل الله فیقتلون و یقتلون ) سوره بقره (2)، آیه 245. در جای دیگر قرآن با اندکی تفاوت می‎فرماید: (من ذا الذی یقرض الله قرضا حسنا فیضاعفه له و له أجر کریم ) سوره حدید (57)، آیه 11. "همانا خداوند جانها و مالهای مؤمنان را به بهای بهشت برای آنها از آنان خریده است؛ در راه خدا جنگ می‎کنند، پس می‎کشند و کشته می‎شوند."

با این که همه چیز انسان از خدا و وابسته به او می‎باشد، هنگامی که پای جهاد و یا کمک در راه خدا پیش بیاید انسانها معمولا حاضر نمی شوند جان خود را به خطر بیندازند و فداکاری کنند و یا از مال خود در راه خدا بذل و بخشش نمایند.

بزرگ نشمردن خدا در میان بندگانش

"تکرمون بالله علی عباده، و لا تکرمون الله فی عباده"

( به سبب خداوند بر بندگان او بزرگواری می‎یابید، و خداوند را در بین بندگانش گرامی نمی دارید.)

در جمله اول "تکرمون" ثلاثی مجرد و از باب "کرم، یکرم"، و در جمله دوم "تکرمون" مضارع باب افعال است.