آیت‌الله منتظری

حضرت امیر(ع) می‎فرماید: اگر آنچه را من می‎دانم شما هم می‎دانستید، نه تنها از خانه ها بیرون می‎ریختید و گریه می‎کردید بلکه مانند زنان فرزند مرده به سر و سینه خود می‎زدید و گریه کرده و داد و بیداد راه می‎انداختید و اموال خود را رها می‎کردید؛ خانه و زندگی و گاو و گوسفند خود را رها کرده و بدون نگهبان و بدون جانشین می‎گذاشتید و به فکر بدبختی خود می‎افتادید و غصه می‎خوردید.

در قیامت مردم همین وضع را دارند و همه چیز را رها کرده و تنها به فکر نجات خود هستند. قرآن کریم در این باره می‎فرماید: (یوم یفر المرء من أخیه ‏ و أمه و أبیه ‏ و صاحبته و بنیه ‏ لکل امری منهم یومئذ شأن یغنیه ) شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 3، ص 107 و 108. "روزی که انسان از برادرش بگریزد، و از مادرش و پدرش، و همسرش و پسرانش؛ برای هر کس از آنان در چنین روز کاری باشد که او را از همه بازدارد."

"و تلتدمون علی أنفسکم": و بر حال خودتان به سر و سینه می‎زدید "و لترکتم أموالکم": و اموال خود را رها کرده "لا حارس لها و لا خالف علیها": در حالی که نگهبانی برای آنها نیست و کسی جانشین شما برای حفظ و نگهبانی آنها نمی باشد.

"و لهمت کل امری [ منکم ] نفسه، لا یلتفت الی غیرها"

( و هر فردی از شما به خود مشغول شده، به غیر خود توجه نمی کرد.)

"و لهمت کل امری منکم نفسه": هر کسی به فکر خودش بود؛ یعنی آنچه او را مشغول می‎کرد خودش بود. در واقع این بیان دیگری است از آیه شریفه که می‎فرماید: (لکل امری منهم یومئذ شأن یغنیه ) ، نه مال و خویشاوندان و نه زن و فرزند و خانه و مقام و امثال اینها او را از توجه به خود باز نمی دارد. "لایلتفت الی غیرها": به هیچ کس یا هیچ چیز دیگر التفات و توجهی نمی کند و فقط به فکر نجات خود می‎باشد.