آیت‌الله منتظری

آیه و بعضی آیات دیگر استفاده می‎شود که اولا: امتحان و آزمایش حضرت ابراهیم (ع) در زمانی بود که پیامبر بود؛ ثانیا: بعد از سربلند بیرون آمدن از امتحانها به مقام امامت رسید. و این طور نیست که هر پیامبری امام باشد؛ پس مقام امامت مقام بزرگی است که فقط بعضی از پیامبران بزرگ دارا بودند، و از جمله آنها حضرت محمد(ص) است که هم رسول و پیامبر بودند و هم مقام امامت داشتند.

"و بصر من اهتدی": و چشم اهل هدایت است. یعنی همان طور که کار چشم این است که راه را ببیند و انسان را از سقوط در پرتگاه نجات دهد، چشم اهل هدایت نیز پیامبراکرم (ص) می‎باشد. در این عبارات نوعی تشبیه به کار رفته است.

بخش اول خطبه که درباره پیامبراکرم (ص) و برخی ویژگی های ایشان بود تمام شد، و می‎رسیم به بخش دوم خطبه که مرحوم سید رضی با "منها" آن را از بخش اول جدا کرده است.

آثار علم به غیب

"لو تعلمون ما أعلم مما طوی عنکم غیبه، اذا لخرجتم الی الصعدات تبکون علی أعمالکم"

( اگر می‎دانستید آنچه را من می‎دانم از آنچه نهانش بر شماپوشیده شده، در این صورت به کوهها و بیابانها بیرون می‎شدید و بر کارهای خود گریه می‎کردید.)

"طوی" از ماده "طی" به معنای پنهان داشتن و کتمان کردن است. "صعد" جمع "صعید" است و جمع جمعش "صعدات" می‎شود. مانند "طریق" که جمع آن "طرق" و جمع الجمع آن "طرقات" می‎باشد. "صعید" به معنای "وجه الارض" یعنی روی زمین و زمین بلند و مرتفع می‎باشد، و به معنای "طریق" یعنی راه نیز آمده است.

حضرت می‎فرماید: اگر شما مردم بدانید آنچه را من می‎دانم از چیزهایی که غیبش از شما پیچیده و پوشیده شده - یعنی وقایعی وجود دارد که من می‎دانم و اگر شما از آن