آیت‌الله منتظری

"خطبه 115 - قسمت سوم"

"أللهم سقیا [ سقیا] منک تعشب بها نجادنا، و تجری بها وهادنا، و تخصب [ یخصب ] بها جنابنا، و تقبل بها ثمارنا، و تعیش بها مواشینا، و تندی بها أقاصینا، و تستعین بها ضواحینا، من برکاتک الواسعة و عطایاک الجزیلة ، علی بریتک المرملة ، و وحشک المهملة . و أنزل علینا سمأ مخضلة ، مدرارا هاطلة ، یدافع الودق منها الودق، و یحفز القطر منها القطر، غیر خلب برقها، و لا جهام عارضها، و لا قزع ربابها، و لا شفان ذهابها، حتی یخصب لا مراعها المجدبون، و یحیی ببرکتها المسنتون؛ فانک تنزل الغیث من بعد ما قنطوا، و تنشر رحمتک ، و أنت الولی الحمید."

بحث ما در نهج البلاغه پیرامون خطبه نماز استسقاء بود، که امروز به آخرین بخش آن می‎پردازیم.

دعا برای بارشی کامل

"أللهم سقیا [ سقیا] منک تعشب بها نجادنا، و تجری بها وهادنا"

( بار خدایا ! آب دادنی از سوی خودت که به سبب آن زمین های بلند ما سرسبز گردد، و به واسطه آن در زمین های پست ما آب جاری شود.)

"سقیا" مصدر و یا "سقیا" اسم مصدر که هر دو صحیح است در حقیقت مفعول مطلق است برای فعل محذوفی که "اسقنا" باشد. در بعضی نسخه ها "سقیا" بر وزن فعلی آمده است. "سحا وابلا" نیز که در عبارات پیشین داشتیم مفعول مطلق نوعی