"زاکیا نبتها، ثامرا فرعها، ناضرا ورقها، تنعش [ تنعش ] بها الضعیف من عبادک ، و تحیی بها المیت من بلادک"
( گیاهش نمو کننده، شاخه اش میوه دهنده، و برگش تازه و جذاب باشد، که به وسیله آن توان بندگان ناتوان خویش را بالا بری، و شهرهایت را که مرده به آن زنده گردانی.)
"نعش" در اصل به معنای بالا بردن و بلند کردن است، و به معنای قوت و توان هم آمده است؛ بنابراین "تنعش بها..." در اینجا یعنی توان و نیروی انسانهای ضعیف را به واسطه این باران بالا ببری. در بعضی از نسخه ها "تنعش" ضبط شده که این هم صحیح است.
"میت" در اصل "میوت" بوده که واو و یاء در یک کلمه جمع شده و واو قلب به یاء و "میت" شده است.
در این فرمایش نیز حضرت امیر(ع) صفاتی دیگر را بیان میکنند که از باران مورد نظر خود انتظار داشته اند: "زاکیا نبتها": گیاه آن دارای رشد و نمو باشد. به تعبیر دیگر بارانی بیاید که گیاهان را رشد و نمو دهد. "ثامرا فرعها": شاخه های آن دارای میوه باشد. شاخه های درخت هایمان بی ثمر نباشد و میوه بدهد. "ناضرا ورقها": برگهای آن شادابی و طراوت داشته باشد طوری که وقتی انسان در باغ میرود از سبزی و زیبایی درخت ها لذت ببرد و برگهای درختان جاذبه داشته باشد. "تنعش بها الضعیف من عبادک": و به واسطه آن توان و نیروی انسانهای ضعیف را بالا ببری "و تحیی بها المیت من بلادک": و به واسطه این باران شهرهای مرده خود را زنده کنی.
.jpg)
