آیت‌الله منتظری

حضرت امیر(ع) می‎فرمایند: خدایا این گوسفندان و حیوانات ما مانند زنان فرزند مرده ای هستند که برای مصیبت فرزندانشان شیون و فریادشان بلند است.

"و ملت التردد فی مراتعها، والحنین الی مواردها"

( و از آمد و رفت در چراگاهها، و ناله کردن و تمایل به طرف آبشخورهای خود خسته و ملول شدند.)

"حنین" به علاقه و تمایل شدید همراه با ناله شتران گفته می‎شود. "موارد" جمع "مورد" به معنای آبشخور است؛ یعنی جایی که وارد شریعه می‎شوند.

حیوانات هنگامی که باران ببارد و به اصطلاح آبسالی باشد در صحرا به چرا می‎روند و دلشان به چریدن در صحرا خوش است؛ ولی هنگامی که خشکسالی باشد به صحرا که می‎روند آب و علفی پیدا نمی کنند، فردا هم به صحرا و چراگاه دیگری می‎روند آنجا هم چیزی برای خوردن نمی یابند؛ از بس در چراگاهها تردد و رفت و آمد می‎کنند خسته می‎شوند. شتران نیز ابتدا با عشق و علاقه به طرف آبشخورهای خود می‎روند ولی آبی نمی یابند و در نتیجه خسته و وامانده می‎شوند.

حضرت امیر(ع) می‎فرمایند: و خسته و ملول شدند از رفت و آمد در چراگاههای خود، و خسته شدند از ناله کردن و تمایل به طرف آبشخورهای خود.

شتران ابتدا با عشق و علاقه فراوان و ناله کردن به طرف شریعه یا آبشخورهای خود می‎روند و آبی پیدا نمی کنند. به تعبیر دیگر حیوانات و شتران زبان بسته، در صحرا به دنبال علف می‎روند ولی علف پیدا نمی کنند یا به طرف چشمه ها و برکه ها می‎روند که آب بنوشند می‎بینند آب نیست و چشمه خشک شده است.