گردآوری میکند و بعد از دنیا میرود و یا خانه و ساختمانی را با رنج فراوان میسازد و بعد میمیرد، و در حالی از این دنیا میرود که نه میتواند مال خود را و نه خانه و بنایی را که ساخته است به همراه ببرد.
در دیوان منسوب به امام علی (ع) آمده است:
"أموالنا لذوی المیراث نجمعها____و دورنا لخراب الدهر نبنیها"دیوان امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب 7، ترجمه مصطفی زمانی، ص 485؛ دیوان امام علی (ع)، ترجمه دکتر ابوالقاسم امامی، ص 638. ناگفته نماند که این شعر در کتابهای تاریخی و ادبی عرب به سابق بن عبدالله بربری، شاعر زاهد عرب نسبت داده شده است. ر.ک : تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 20، ص 7؛ الوافی بالوفیات، صفری، ج 15، ص 45. و سید رضی در کتاب حقائق التأویل، ص 279، و نیز شیخ طوسی در تبیان و شیخ طبرسی در مجمع البیان، این شعر را بدون ذکر نام شاعر آورده اند. "مال و ثروت خود را برای وارثها گرد میآوریم و خانه های خود را برای خراب کردن روزگار میسازیم."
و در کلمات قصار امام علی (ع) هم آمده است: "ان لله ملکا ینادی فی کل یوم: لدوا للموت واجمعوا للفنأ وابنوا للخراب"نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 132. "همانا خداوند فرشته ای دارد که هر روز ندا میدهد: بزایید برای مردن و گرد آورید برای نابودی و بسازید برای خراب شدن."
شاعر عرب میگوید:
"هبک بلغت کل ما تشتهیه و ملکت الزمان تحکم فیه هل قصاری الحیاة الا الممات ؟یسلب المرء کل ما یقتنیه"منهاج البراعة، ج 8، ص 60؛ کشکول شیخ بهایی، ص 1078؛ و در کشکول "الا ممات" آمده است. "فرض کن به هر چه در دنیا میخواهی رسیدی و مالک و حاکم روزگار شدی، آیا پایان زندگی جز مرگ نیست ؟ که هر چه انسان به عنوان ثروت جمع آوری کرده از او گرفته میشود."