صفحه ۲۸۰

گردآوری می‎کند و بعد از دنیا می‎رود و یا خانه و ساختمانی را با رنج فراوان می‎سازد و بعد می‎میرد، و در حالی از این دنیا می‎رود که نه می‎تواند مال خود را و نه خانه و بنایی را که ساخته است به همراه ببرد.

در دیوان منسوب به امام علی (ع) آمده است:

"أموالنا لذوی المیراث نجمعها____و دورنا لخراب الدهر نبنیها"دیوان امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب 7، ترجمه مصطفی زمانی، ص 485؛ دیوان امام علی (ع)، ترجمه دکتر ابوالقاسم امامی، ص 638. ناگفته نماند که این شعر در کتابهای تاریخی و ادبی عرب به سابق بن عبدالله بربری، شاعر زاهد عرب نسبت داده شده است. ر.ک : تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 20، ص 7؛ الوافی بالوفیات، صفری، ج 15، ص 45. و سید رضی در کتاب حقائق التأویل، ص 279، و نیز شیخ طوسی در تبیان و شیخ طبرسی در مجمع البیان، این شعر را بدون ذکر نام شاعر آورده اند.

"مال و ثروت خود را برای وارثها گرد می‎آوریم و خانه های خود را برای خراب کردن روزگار می‎سازیم."

و در کلمات قصار امام علی (ع) هم آمده است: "ان لله ملکا ینادی فی کل یوم: لدوا للموت واجمعوا للفنأ وابنوا للخراب"نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 132. "همانا خداوند فرشته ای دارد که هر روز ندا می‎دهد: بزایید برای مردن و گرد آورید برای نابودی و بسازید برای خراب شدن."

شاعر عرب می‎گوید:

"هبک بلغت کل ما تشتهیه و ملکت الزمان تحکم فیه
هل قصاری الحیاة الا الممات ؟یسلب المرء کل ما یقتنیه"منهاج البراعة، ج 8، ص 60؛ کشکول شیخ بهایی، ص 1078؛ و در کشکول "الا ممات" آمده است.
"فرض کن به هر چه در دنیا می‎خواهی رسیدی و مالک و حاکم روزگار شدی، آیا پایان زندگی جز مرگ نیست ؟ که هر چه انسان به عنوان ثروت جمع آوری کرده از او گرفته می‎شود."

ناوبری کتاب