آیت‌الله منتظری

آن چیزی که دین انسان را از بین می‎برد و به او ضرر می‎زند و او را به کارهای خلاف و ناشایست وادار می‎کند همین دوستی مال و مقام دنیاست، که البته نفس نیز توجیه می‎کند و کارهای خلاف انسان را طوری جلوه می‎دهد که از زشتی آن بکاهد.

آمرزش خواهی امام (ع) از خداوند و مقصود از آن

"و نستغفره مما أحاط به علمه، و أحصاه کتابه؛ علم غیر قاصر، و کتاب غیر مغادر"

( و از خداوند آمرزش می‎طلبیم از آنچه علم او نسبت به آن احاطه دارد، و کتاب او آن را ثبت کرده است؛ علمی که کاستی ندارد، و کتابی که فروگذار نیست.)

"غدر" به معنای ترک است؛ "غدیر" هم به جایی گفته می‎شود که آب در آن جمع می‎شود و باقی می‎ماند، و به لحاظ این که آب در آنجا ترک شده و باقی مانده به آن "غدیر" می‎گویند؛ و "مغادرة" به معنای متارکه و فروگذاری است.

"و نستغفره مما أحاط به علمه": و استغفار می‎کنیم خدا را نسبت به گناهان و خطاهایی که علم خداوند به آنها احاطه دارد.

باید توجه داشت که حضرت علی (ع) با وجود معصوم بودنش به درگاه خداوند استغفار می‎کند و خود را پیش خداوند قاصر می‎داند. این استغفارها از جانب آن حضرت و ائمه معصومین (ع) شوخی و یا تعارف نیست و تنها برای یاد دادن به ما نمی باشد؛ بلکه آنان واقعا به درگاه خداوند استغفار می‎کردند و خود را قاصر می‎دانستند. برای این که به قول معروف: "حسنات الابرار سیئات المقربین": "نیکی ها و خوبی های نیکان، گناهان مقربین است." به عبارت دیگر آنچه نیکان انجام می‎دهند و کار خوب و حسنات برای آنان به حساب می‎آید همان کارها گاهی نسبت به مقربین خداوند که مقامشان از نیکان بالاتر است گناه و خطا می‎باشد. زیرا مقربین به واسطه