آیت‌الله منتظری

"امام صادق (ع) می‎فرماید: کسی که داستانی یا روایتی و یا گزارشی را علیه مؤمنی نقل کند و قصدش عیب جویی و افشاگری علیه برادر مؤمنش باشد و بخواهد شخصیت او را در جامعه خرد و نابود کند تا از چشم مردم بیفتد، خداوند چنین فردی را از ولایت خود بیرون و به ولایت شیطان وارد می‎سازد، پس شیطان هم او را نمی پذیرد."

در هر صورت بعضی از عیوب را انسان نباید بگوید. خیلی از این افشاگریها گناه است. قرآن کریم می‎فرماید: (ان الذین یحبون أن تشیع الفاحشة فی الذین آمنوا لهم عذاب ألیم فی الدنیا والاخرة ) سوره نور (24)، آیه 19. "همانا کسانی که دوست دارند زشتی در بین مؤمنان آشکار گردد برایشان در دنیا و آخرت عذابی دردناک است."

البته در مواردی هم که باید جلو دزدی ها و رشوه خواری ها و حق کشی ها گرفته شود انسان باید حق را بگوید و ملاحظه نکند.

"و ما یمنع أحدکم": و چیزی منع نمی کند یکی از شما را "أن یستقبل أخاه": که رو در روی برادرش شود "بما یخاف من عیبه": نسبت به آنچه آن برادر از عیبش می‎ترسد "الا مخافة أن یستقبله بمثله": مگر ترس از این که طرف هم مانند خودش با او روبرو شود و عیب او را بیان کند. شما عیب او را نمی گویید تا او هم عیب شما را بیان نکند.

سازشکاری در ارزشها و دینداری ظاهری

"قد تصافیتم علی رفض الاجل و حب العاجل، و صار دین أحدکم لعقة علی لسانه"

( همانا بر ترک آخرت و دوستی دنیا با یکدیگر سازش کرده و یکدل شده اید، و دین هر یک از شما به لیسیدن بر زبانش [ و لقلقه زبانی ] تبدیل گردیده است.)