آیت‌الله منتظری

می‎فرماید: این چه حالی است که شما دارید که به اندکی از دنیا که دریافت می‎کنید و یا مالک آن می‎شوید خوشحال و مسرور می‎گردید، و غمگین و محزون نمی کند شما را مقامات و درجات زیادی از آخرت که از آنها محروم شده و آنها را از دست می‎دهید. قرآن درباره بزرگترین نعمت الهی در بهشت می‎فرماید: (و رضوان من الله أکبر) سوره توبه (9)، آیه 72. "و خشنودی خداوند بزرگتر [ و برتر] است."

"و یقلقکم الیسیر من الدنیا یفوتکم، حتی یتبین ذلک فی وجوهکم و قلة صبرکم عما زوی منها عنکم"

( و شما را مضطرب می‎سازد اندکی از دنیا که از دستتان می‎رود، تا حدی که این اضطراب در چهره های شما نمودار و شکیبایی اندکتان از آنچه از دنیا از شما دور شده آشکار می‎گردد.)

"قلق" به معنای اضطراب و ناراحتی؛ و "زوی" به معنای دور شدن است.

یک چیزی که در دنیا از دست انسان برود هر چند در واقع اندک باشد، چنان مضطرب و ناراحت شده و بی صبری و بی تابی می‎کند که این اضطراب و ناراحتی در چهره اش آشکار و ظاهر می‎شود. مثلا وقتی پولی را از شما بردند و یا چک شما واخورد و پاس نشد، بعضی از شما چهره خود را عبوس می‎گیرید و با زن و بچه خود بداخلاقی می‎کنید و سر و صدا راه می‎اندازید. در حالی که چک شماست که واخورده و یا شما هستید که در بازار مشکل پیدا کرده اید، زن و فرزند بیچاره شما که گناهی نکرده اند. یا این که قرار بوده با معامله ای که انجام داده اید سود زیادی به دست بیاورید ولی به دست نیاورده اید، و یا پست و مقامی را که قرار بود به شما بدهند نداده اند؛ به همین علت در چهره شما اضطراب و ناراحتی آشکار شده و برافروخته می‎شوید.

"و یقلقکم الیسیر من الدنیا یفوتکم": و شما را مضطرب و ناراحت می‎کند اندکی از دنیا که از دست شما می‎رود "حتی یتبین ذلک فی وجوهکم": تا جایی که این اضطراب