آیت‌الله منتظری

می‎فرماید: انسان در دنیا از ناز و نعمت دنیا به مرغوب و مطلوب خود نمی رسد مگر این که دنیا او را فرو می‎گیرد و به دام گرفتاری و سختی می‎اندازد. خلاصه هنگامی که مشاهده می‎کنید کسی خوشی دارد معمولا به دنبال آن یک رنج و ناراحتی نیز می‎آید. گاهی مشاهده می‎کنید که کسی میلیاردر است ولی بعد خبر می‎شوید که سرطان گرفته یا حادثه ای برای او پیش آمده و یا ورشکست شده است.

ترس آوری دنیا پس از آسودگی آن

"و لا یمسی منها فی جناح أمن الا أصبح علی قوادم خوف"

( و در بال و پر آسودگی شبی را از دنیا به سر نمی برد مگر این که بامدادان روی شاهپرهای بیم و ترس قرار گرفته است.)

این فرمایش نیز تشبیه است. پرنده ها معمولا دو نوع بال و پر دارند: یک نوع پرهایی که کوچک و ریز بوده و در زیر قرار داشته و گرم و نرمند؛ پرندگان تخم های خود را زیر آن نگه داشته و رشد می‎دهند و از سرما و گرما محفوظ می‎دارند. نوع دوم بالهایی است که در جلو و یا روی بدن آنها قرار دارند. "قوادم" به آن بالهای جلوی پرنده ها گفته می‎شود. هنگامی که پرندگان بخواهند به جوجه های خود پناه بدهند و از آنها محافظت کنند آنها را زیر بالهای کوچک و گرم خود گرفته و از خطر محفوظ می‎دارند. اما اگر احیانا جوجه را روی بال جلو سوار کنند آنها را در معرض خطر افتادن و سقوط قرار داده و تلف می‎کنند. حضرت با استفاده از این تشبیه می‎فرماید: دنیا هیچ انسانی را در آسایش و آسودگی قرار نمی دهد مگر آن که دیری نمی پاید او را - همانند مرغی که جوجه اش را بر بالهای جلو سوار کرده باشد - در معرض خطرها و حوادث بیمناک قرار می‎دهد.