آیت‌الله منتظری

می‎کند و نسبت به اهل بیت (ع) دشمنی می‎ورزد یک نتیجه عملی بر کار او مترتب می‎شود که همان عذاب الهی است. به عبارت دیگر اعمال و کردار او نشان می‎دهد که پیامدهایی بر اعمال او مترتب خواهد شد که یکی از آن نتایج و پیامدها سطوت و قهر الهی است که به موقع خودش باید به حساب او رسیدگی شود و عذاب ببیند.

آیه شریفه قرآن می‎فرماید: (فمن یعمل مثقال ذرة خیرا یره ‏ و من یعمل مثقال ذرة شرا یره ) وسائل الشیعة، ج 18، ص 20، باب تحریم الحکم بغیر الکتاب والسنة ؛ الغدیر، ج 6، ص 61 تا 77؛ ر.ک : پاورقی ج 4، درس 159 همین کتاب. "پس هر کس ذره ای عمل خیر انجام داده باشد آن را می‎بیند، و هر کس ذره ای عمل ناشایست انجام داده باشد آن را می‎بیند."

بنابراین ممکن است کسی که دشمن اهل بیت (ع) است و نسبت به آنان بغض و کینه دارد در ظاهر منتظر قدرت نمایی یا منتظر عذاب الهی نباشد، ولی چون هر کاری نتایج و پیامدهایی دارد عملا و به طور قهری منتظر عذاب الهی و سطوت خداوند می‎باشد.

نکته قابل توجه دیگر این است که فرمایش فوق خبر است و در حقیقت حضرت تعریف می‎کند که دوست و دشمن ما این طور هستند؛ ولی در عین حال می‎توان از آن نتیجه انشایی نیز گرفت. به این معنا که وقتی چشمه های علوم و دانش ها علی (ع) و دیگر معصومین (ع) هستند، عقل و شرع حکم می‎کند که باید به دنبال آنها رفت و از آنها علم و دانش را فرا گرفت؛ به ویژه در معارف الهی و مسائل دینی. انسان مسلمان و آگاه به سفارشات پیامبراکرم (ص) حق ندارد از ابوحنیفه و امثال او پیروی کند، بلکه باید به عترت پیامبر(ص) و در رأس آنها به حضرت علی (ع) مراجعه کند.

البته همان طور که عرض کردیم ظاهر عبارت حضرت امیر(ع) خبر است و می‎خواهد بفرماید: دوستان و یاران ما در انتظار رحمت، و دشمنان ما در انتظار سطوت و عذاب الهی هستند.