همان گونه که در قرآن از زبان اهل بهشت آمده است: (لا یمسنا فیها نصب و لا یمسنا فیها لغوب ) سوره آل عمران (3)، آیه 6. یعنی: در اینجا هیچ رنجی به ما نمی رسد و خستگی و ملالی هم به ما نخواهد رسید."
"و لا تنوبهم الافزاع، و لا تنالهم الاسقام"
( و ترسها به آنان رو نیاورد، و بیماریها به آنها نرسد.)
"أفزاع" جمع "فزع" به معنای وحشت و ترس، و "أسقام" جمع "سقم" به معنای بیماری است.
اهل بهشت وحشت و ترسی ندارند و بر آنان بیماری عارض نخواهد شد. بهشت جای درد و درمان و پزشکی و دارو نیست.
"و لا تعرض لهم الاخطار، و لا تشخصهم الاسفار"
( و خطرها برای آنها پدید نیاید، و سفرها آنها را جابجا نکند.)
"أخطار" جمع "خطر"، و "أسفار" جمع "سفر" است؛ و "اشخاص" به معنای جابجا کردن است.
معنای این عبارت تقریبا مشابه عبارتهای پیشین است. در هر صورت حضرت میفرماید: در بهشت خطری وجود ندارد و خطرها عارض بهشتی ها نمی شود که آنان از آن بترسند؛ و سفر از بهشت نیز وجود ندارد و سفرها آنان را جابجا نمی کند. یعنی همواره در بهشت جاودان هستند و به مکانی غیر از بهشت مسافرت نمی کنند.
تا اینجا وصف نیکوکاران در قیامت و بهشت بود. عبارات بعدی درباره اهل معصیت و جایگاه آنان است که در درس آینده آن را میخوانیم.
.jpg)
