آیت‌الله منتظری

حضرت علی (ع) می‎باشد. به نظر ما اگر آن را مربوط به پیامبراکرم (ص) بدانیم مناسب تر است.البته "آمدی" هم که این قسمت خطبه را در کتاب "غرر الحکم" آورده می‎نویسد: این اوصاف درباره پیامبراکرم (ص) است. غررالحکم و دررالکلم، حکمت شماره 6033 (شرح فارسی، ج 4، ص 1794).

طبیبی مجهز در پی بیمار

"طبیب دوار بطبه، قد أحکم مراهمه، و أحمی مواسمه"

( طبیبی است که با طب خویش همواره در گردش است، در حالی که مرهم هایش را مناسب با حکمت، و ابزارهای داغ کردنش را گرم نموده است.)

"مواسم" و "میاسم" هر دو صحیح و جمع "میسم" به معنای وسیله داغ کردن است. طبیبان در زمان گذشته برای معالجه برخی از بیماریها که باید ریشه آن را از بین برد تا بهبودی حاصل شود و به جاهای دیگر سرایت نکند، از مرهم استفاده نمی کردند بلکه میله ها و ابزارهایی همچون نیشتر داشتند که آن را سرخ و تفتیده کرده و به وسیله آن بعضی جاهای بدن را که لازم می‎دانستند داغ می‎کردند تا ریشه بیماری بسوزد و به جاهای دیگر سرایت نکند.

به طور کلی پزشکان در کار خود دو شیوه دارند: یک عده کسانی هستند که در مطب خود می‎نشینند و می‎گویند: مردم اگر خواستند به مطب می‎آیند و اگر نخواستند نمی آیند؛ اگر کسی آمد او را معالجه می‎کنیم و اگر نیامد کاری با او نداریم. در صورتی که بعضی از پزشکان از روی دلسوزی دوا و داروی خود را برمی دارند و با هر وسیله ای که باشد راه می‎افتند و جاهایی که بیمار وجود دارد به سراغش می‎روند و او را معالجه می‎کنند. این افراد چون بسیار دلسوز هستند در مطب نمی نشینند تا بیمار به سراغ آنها بیاید بلکه خودشان به سراغ بیمار می‎روند. این است که حضرت