امیر(ع) متناسب با فرهنگ و شرایط زمان خود سخن گفته اند. در شرایطی که مردم و مسافران عموما شترسوار بوده اند و در راهها گم شده و متحیر و سرگردان میماندند، امیرالمؤمنین (ع) نقش پیامبراکرم (ص) را تشبیه به کسی کرده که برای افراد متحیر و سرگردان در این دنیا آتش روشن کرده و راهنمایشان بوده است.
امین و گواه بودن پیامبر(ص)
"فهو أمینک المامون، و شهیدک یوم الدین"
( پس [ خدایا] او امین مورد اطمینان تو، و گواه تو در روز قیامت است.)
"مأمون" یعنی کسی که انسان به او اطمینان دارد.
حضرت در این فرمایش خود خطاب به خداوند میفرماید: خدایا این پیغمبر امین تو میباشد و تو به او اطمینان داشته ای، و در روز قیامت پیغمبر گواه توست. پیامبراکرم (ص) هم نسبت به امت خود و هم نسبت به امت های دیگر گواه است، حتی بر انبیای گذشته نیز گواه و شاهد است که در آیه قرآن به آن اشاره شده است.سوره نحل (16)، آیه 89: (و یوم نبعث فی کل أمة شهیدا علیهم من أنفسهم و جئنا بک شهیدا علی هؤلاء).
نعمت و رحمت بودن پیامبر(ص)
"و بعیثک نعمة ، و رسولک بالحق رحمة"
( و برانگیخته شده تو به عنوان نعمت، و فرستاده به حق تو برای رحمت است.)
"بعیث" فعیل به معنای مفعول میباشد؛ مانند قتیل که به معنای مقتول است. علت مبعوث شدن پیامبر این بوده است که برای مردم نعمت و راهنما باشد. قرآن کریم
.jpg)
