آیت‌الله منتظری

نمایند. پس از آماده شدن اسب ها، فرسان یا اسب سواران ممتاز و برجسته سوار اسب های آماده شده و به طرف هدف حرکت می‎کردند. یک چیزی را در آخر میدان نصب می‎کردند - که به آن "سیبل" گفته می‎شد - و تا آنجا باید اسب ها را بتازانند؛ به جایی که اسب ها تا آنجا باید مسابقه دهند "غایت" گفته می‎شد. کسی که مسابقه را می‎برد و پیروز می‎شد امتیاز و یا جایزه ای به او می‎دادند که در عربی به آن "سبقة" یا "سبقة" می‎گویند؛ و به اصل مسابقه "سبقة" گفته می‎شود.

میدان مسابقه اسلام

در اینجا حضرت علی (ع) اسلام و مسلمانان را به میدان مسابقه و اسب سواران مسابقه دهنده تشبیه فرموده اند که برای پیروز مسابقه هم جایزه ای قرار داده شده است.

گویا در اسلام ابتدا بسیاری از مسلمانان از جاهای مختلف در یک جا جمع شده اند. به عنوان مثال سلمان فارسی از فارس می‎آید و مقداد و عمار یاسر و ابوذر و امثال آنها هر کدام از جایی گرد آمده اند. افرادی که هر کدام امتیازات و ویژگی های فکری خاصی دارند گویا همه به عنوان فرسان و اسب سواران این میدان می‎باشند. این افراد ممتاز و برجسته در اسلام زحمت می‎کشند و در طول زندگی خود و در این دنیا مسابقه می‎دهند، ولی جایزه مسابقه در آخرت است؛ برای این که نتیجه مسابقه و تلاشهای انسان در آخرت آشکار می‎شود. بنابراین در آخرت هر کسی نتیجه و پاداش ایمان و عمل خود را می‎گیرد، و افراد در درجات مختلفی از ایمان و عمل صالح هستند که جایزه و پاداش آنها تفاوت می‎کند. گروهی در درجه دهم ایمان و گروه دیگری در درجه نهم و هشتم و امثال آن هستند، و بر اساس همین درجات پاداش می‎گیرند. می‎توان گفت که میدان مسابقه در همین دنیاست، به اعتبار این که کسانی که مسابقه می‎دهند در این دنیا زحمت می‎کشند و تلاش می‎کنند.