آیت‌الله منتظری

علیه آن حضرت شعار می‎دادند، ولی ایشان کارشان نداشت.

عبدالله بن کواء یکی از سران خوارج در حالی که امام نماز صبح می‎خواندند، در بین نماز آیه: (و لقد أوحی الیک و الی الذین من قبلک لئن أشرکت لیحبطن عملک و لتکونن من الخاسرین) سوره زمر (39)، آیه 65: "و همانا به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی شد که اگر شرک بورزی حتما عمل تو نابود خواهد شد و حتما از زیانکاران خواهی بود." را می‎خواند و با این کار می‎خواست بگوید علی (ع) با قبول حکمیت کافر شده است و خدمات و مجاهدتهای سابق او همه از بین رفته است؛ ولی علی (ع) دستور ندادند او را دستگیر کنند یا متعرض او شوند؛ حضرت سکوت کردند تا آیه تمام شد و به نمازشان ادامه دادند؛ ولی ابن کواء که دست بردار نبود دوباره همان آیه را خواند، باز هم حضرت صبر کردند و پس از اتمام آیه دوباره نمازشان را ادامه دادند؛ بار سوم که ابن کواء آیه را خواند حضرت این آیه را خواندند: (فاصبر ان وعد الله حق و لا یستخفنک الذین لا یوقنون) سوره روم (30)، آیه 60: "پس صبر پیشه کن؛ همانا وعده خدا حق است؛ و کسانی که یقین ندارند تو را سبک نشمارند." و با خواندن این آیه به او گفتند که صبر کند تا وعده خدا فرا رسد؛ و در دادگاه الهی معلوم خواهد شد که علی بر حق و شما مقدسین بی بصیرت بر باطل بوده اید.تهذیب الاحکام، ج 3، ص 36، باب أحکام الجماعة ...، حدیث 39. برخی کتب تاریخی نوشته اند: بعضی از خوارج این آیه را در وقتی که حضرت در حال سخنرانی و خواندن خطبه بود خواندند و حضرت هم در جوابشان این آیه را قرائت کردند.تاریخ طبری، ج 4، ص 54، حوادث سال 37 هجری.

خریت بن راشد هم که رئیس قبیله بنی ناجیه بود و با سیصد نفر از مردان قبیله خود در کوفه مقیم شده بودند، با سی نفر از یارانش نزد علی (ع) آمد و گفت: از این به بعد اطاعت امر تو را نمی کنیم و پشت سر تو نماز نمی خوانیم و از تو جدا می‎شویم. بعضی از یاران حضرت وقتی دیدند نمی توانند او را از تصمیمی که گرفته