آیت‌الله منتظری

سفیهی است که حرف منطقی ندارد؛ و ابن أبی الحدید و دیگران به او اعتراض کرده اند که آنچه در لغت آمده "بذیر" و "بذور" است که جمع آن "بذر" می‎باشد و به معنای آدم سخن چین یا کسی است که اسرار مردم را فاش می‎کند.شرح نهج البلاغه، ج 7، ص 110. مراد حضرت امیر(ع) در اینجا فرد سفیه نیست؛ بلکه به همان معنای سخن چین و اشاعه دهنده بدیها در جامعه است.

بنابراین حضرت می‎فرماید: افرادی را که قبلا توصیف کردیم و آنان را چراغهای هدایت معرفی نمودیم، کسانی نیستند که در بین مردم راه افتاده و برای آنان سخن چینی کرده و یا پرونده سازی نمایند؛ و همچنین کسانی نیستند که بخواهند اسرار مردم را فاش نمایند. بسیاری از این افشاگری هایی که انجام می‎شود و تصور می‎کنیم به دین و مذهب و کشور خدمت می‎کنیم خلاف حقیقت است. برای این که همه مردم عیب دارند و اگر قرار باشد آبروی افراد به خاطر عیوبشان ریخته شود سنگ روی سنگ بند نمی شود. شما فرض کنید یک بنده خدایی در زمان شاه به خاطر فشارها و یا جهات دیگری که بوده است از او عکسی انداخته اند که شاه هم در یک گوشه عکس پیداست، حالا پس از گذشت سالها می‎آیند این عکس را منتشر می‎کنند و مطالب دروغی را هم نوشته و ضمیمه آن می‎نمایند تا مثلا آن شخص را از مسئولیت هایش برکنار و ساقط کنند. و خلاصه کسی را که احیانا منشاء خدماتی می‎باشد از هستی ساقط می‎نمایند. این افشاگری ها و آبروریزی ها خلاف شرع است و باعث می‎شود که دیگر افراد خدمتگزار حاضر به خدمت نشوند و احیانا از کشور خارج شده و برای دیگران کار کنند.

قرآن کریم می‎فرماید: (ان الذین یحبون أن تشیع الفاحشة فی الذین آمنوا لهم عذاب ألیم فی الدنیا و الاخرة ) سوره نور (24)، آیه 19. "همانا کسانی که دوست دارند بدی در بین مؤمنان شایع گردد [ و همه بفهمند] در دنیا و آخرت عذابی دردناک دارند." این