آیت‌الله منتظری

می‎خوانم. حدیث به این صورت است:

"روی عبدالله بن مسعود أنه صلی الله علیه و آله و سلم قال: سیأتی علی الناس زمان لایسلم لذی دین دینه الا من فر بدینه من قریة الی قریة و من شاهق الی شاهق و من حجر الی حجر کالثعلب الذی یروغ": عبدالله بن مسعود که یکی از صحابه پیغمبراکرم (ص) است نقل می‎کند که آن حضرت فرمود: "در آینده زمانی خواهد آمد که دین انسان دیندار سالم نمی ماند مگر این که انسان با دین خود از روستایی به روستای دیگر و از سر کوهی به سر کوه دیگر و از سوراخ و لانه ای به سوراخ و لانه دیگر بگریزد، مانند روباهی که مجبور است جای خود را عوض کند و هر زمان در جایی پنهان گردد."

به این معنا که وقتی جامعه به طور کلی فاسد شد، اگر انسان با جامعه همراه شود غرق در آن شده و دینش سالم نمی ماند و باید برای حفظ و نگهداری دین خود از این شهر به آن شهر و از این ده به آن ده و یا از این کوه به آن کوه فرار کند و در نهایت مانند یک روباه در لانه و سوراخ کوچکی پنهان شود. شخص دیندار در جامعه ناصالح و بی دین باید این گونه زندگی کند.

"قیل له: و متی ذلک یا رسول الله ؟ قال (ص): اذا لم تنل المعیشة الا بمعاصی الله، فاذا کان ذلک الزمان حلت العزوبة": به پیامبراکرم (ص) عرض شد: چه زمانی انسان دیندار ناچار می‎شود برای حفظ دین خود از سوراخی به سوراخ دیگر برود؟ حضرت فرمود: "هنگامی که انسان مشاهده کند به معیشت و زندگانی نمی رسد مگر با معصیت خداوند؛ پس هنگامی که شرایط و روزگار چنین شد عزوبت و عدم ازدواج حلال می‎شود."

گاهی شرایط طوری می‎شود که انسان مشاهده می‎کند اگر در برخی از شهرها و یا در بازار و امثال آن باشد تنها با معصیت و ربا و دروغ و قسم دروغ و فریب می‎تواند یک لقمه نان پیدا کند. به تعبیر دیگر برای این که زندگی اش در شهر و در اجتماع بچرخد باید دروغ و یا تملق بگوید و برخلاف واقع و یا برخلاف عقیده خود سخن