آیت‌الله منتظری

در راهها نصب می‎کردند تا افراد به وسیله آنها راه را پیدا کنند؛ به کوه و مناره هم چون از دور پیداست و افراد می‎توانند با آنها راهنمایی شوند "علم" می‎گویند؛ به بیرق و پرچم هم از این جهت که علامت و نشانه است و چیز بلندی است که همه به آن توجه دارند "علم" می‎گویند.

علی (ع) مثل مردم را در این دنیا به مسافرانی تشبیه کرده اند که هنوز مقدار زیادی از راه را طی نکرده احساس می‎کنند که به پایان راه رسیده اند. افرادی که مسافر و در راه هستند، خواهی نخواهی دیر یا زود بالاخره به مقصد می‎رسند؛ انسان نیز دائما به سوی مرگ می‎رود و فاصله انسان تا مرگ به قدری کوتاه است که گویا همین الان به آن رسیده است، و مقصد به قدری نزدیک است که گویا همه به مقصد رسیده اند. امیرالمؤمنین (ع) با این تشبیه، زودگذر بودن دنیا و نزدیک بودن مرگ و آخرت را یادآور می‎شوند که خلاصه فکر نکنید تا ابد در این دنیا خواهید بود؛ انسان از همان زمان که نطفه اش منعقد می‎شود، حرکتش به سوی مرگ و قیامت آغاز شده و قطعا به آن خواهد رسید به گونه ای که گویا همین الان به آن رسیده است، و زندگی این دنیا در مقابل حیات ابدی آخرت به قدری کوتاه است که هیچ به حساب می‎آید.

می‎فرماید: مثل شما و مثل دنیا مانند مسافرینی است که راهی را طی کرده اند پس مثل این است که به پایان راه رسیده اند، و هدف و نشانه ای را قصد کرده اند پس گویا به آن رسیده اند.

نزدیک بودن مرگ

"و کم عسی المجری الی الغایة أن یجری الیها حتی یبلغها"

( و چه کوتاه است امید کسی که به سوی هدفی می‎تازد و شتابان می‎تازد تا بدان برسد.)