آیت‌الله منتظری

امیرالمؤمنین (ع) هم دچار چنین یارانی شده اند که تا سختی نیست اظهار ارادت و چاکری می‎کنند، ولی وقتی سختی پیش می‎آید به آن حرفها پایبند نیستند، بلکه خود دشمنی شده اند که تیر به سوی انسان پرتاب می‎کنند.

نفرین علی (ع) بر اهل کوفه

"تربت أیدیکم !"

( تهی دست شوید و دستتان جز به خاک نرسد !)

"ترب" از ماده "تراب" است، "ترب زید" یعنی: زید فقیر و تهی دست شد؛ گویا کسی که فقیر شده دستش از همه چیز خالی شده و به خاک رسیده است؛ به این معنا که چیزی در مشتش نیست و با خاک سرو کار دارد.

"تربت أیدیکم" برای نفرین به کار می‎رود و به این معناست که فقیر و تهی دست شوید و دستتان جز به خاک بی ارزش نرسد. علی (ع) با این جمله اهل کوفه را به فقیرشدن و به خاک مذلت نشستن نفرین کرده است.

توصیفی دیگر از یاران امام (ع)

"یا أشباه الابل غاب عنها رعاتها، کلما جمعت من جانب تفرقت من جانب آخر"

( ای همانند شتران بدون ساربان، که هر گاه از سویی جمع شوند از سوی دیگر پراکنده می‎شوند.)

"رعات" جمع "راعی" به معنای چوپان است. علی (ع) در این عبارات اصحابشان را در عدم انتظام و تفرق به گله ای شتر تشبیه کرده اند که چوپانها ساعتی آنها را رها کرده و غایب شده باشند و آن شتران هر کدام به سویی رفته باشند، لذا آنها را از هر طرف جمع کنند از جانب دیگر متفرق می‎شوند و خودسرانه این طرف و آن