آیت‌الله منتظری

استجابت دعای ابراهیم (ع)

این که خداوند قلب ها و چشم های ابرار را متوجه پیغمبراکرم (ص) کرد در حقیقت استجابت دعای حضرت ابراهیم (ع) بود که ایشان بعد از قرار دادن هاجر و اسماعیل در وادی مکه به خداوند عرض کرد: (ربنا انی أسکنت من ذریتی بواد غیر ذی زرع عند بیتک المحرم ربنا لیقیموا الصلوة فاجعل أفئدة من الناس تهوی الیهم...) سوره ابراهیم (14)، آیه 37. یعنی: "پروردگارا، من برخی از فرزندانم را در دره ای بی کشت و زرع نزدیک خانه با حرمت تو ساکن کردم، پروردگارا، تا نماز را برپا دارند، پس دلهایی از مردم را به سوی آنان متمایل گردان."

حضرت ابراهیم (ع) در این دعا فقط به هاجر و اسماعیل نظر ندارد، بلکه این مقدمات و سختی ها و این که هاجر و اسماعیل در چنین سرزمین لم یزرعی قرار بگیرند و آن همه سختی را تحمل کنند، همه برای این بوده که مکه کانون توحید شود؛ پیغمبراکرم (ص) بزرگ منادی توحید و اهل بیت آن حضرت از مکه برخیزند و بشریت را هدایت کنند.

امیرالمؤمنین (ع) هم در اشاره به همین مطلب می‎فرمایند: "قد صرفت نحوه أفئدة الابرار" یعنی: دلهای نیکان و آنان که طینتشان پاک است متوجه پیغمبراکرم (ص) شد.

خاموشی کینه ها به وسیله پیامبراکرم (ص)

"دفن [ الله ] به الضغائن"

( خداوند کینه های شدید را به واسطه او از بین برد.)

"ضغائن" جمع "ضغینة" است؛ "ضغینة" یعنی کینه شدید. خداوند به وسیله